Μετά θλίψεως διαπιστώνουμε το πόσο επιδερμικές είναι οι σχέσεις των ανθρώπων σήμερα. Τα νήματα των συναισθημάτων κινούνται πλέον από το προσωπικό συμφέρον, τις φιλοδοξίες και την ανθρώπινη κενοδοξία.
Σήμερα που οι ανθρώπινες κοινωνίες υποτίθεται προοδεύουν, στην πραγματικότητα ζημειωνόμαστε πνευματικά. Αποξενωθήκαμε από τους άλλους ανθρώπους.
Εγκλωβιστήκαμε στα γήινα και ξεχάσαμε την πορεία μας προς τη θέωση. Κινούμαστε ενστικτωδώς χωρίς λογική, χωρίς κρίση, επιδιώκοντας μόνο την απόλαυση, την ηδονή.
Τα πάντα πλέον κινούνται γύρω από την τρυφή της σάρκας παραμελώντας το πνεύμα. Το sex, η πολυφαγία, οι καταχρήσεις είναι οι μόνοι στόχοι της ζωής μας.
Κι όλα αυτά τα ονομάζουμε διασκέδαση και όντως αυτό είναι, αφού το πνεύμα σκορπά στην κυριολεξία στις βιοτικές χαρές και μέριμνες.
Βγάλαμε από την καρδιά μας τη φλόγα του Χριστού που μας κράταγε θερμούς στον θείο έρωτα και ονομάζουμε έρωτα την κάθε σχέση εβδομάδας που κάνουμε στη ζωή μας, υποτιμόντας ακόμη κι αυτή την ίδια τη λέξη.
Μια λέξη που προϋποθέτει την ψυχική εν πρώτοις ένωση. Εκμεταλλευόμαστε φίλους και οικογένεια για να ικανοποιήσουμε το δικό μας «εγώ».
Η αγάπη μας πλέον είναι δοκητική, περιμένουμε αντάλλαγμα για την δώσουμε, αντί να δοθούμε εμείς οι ίδιοι ολοκληρωτικά.
Θα μου πει κάποιος: «αλλάζει η κοινωνία…» κι όμως ο άνθρωπος είναι ο ίδιος. Δεν είμαστε περισσότερο άνθρωποι τώρα από ότι παλαιότερα. Το πρόβλημα μας είναι ότι μάθαμε στον αυτοματισμό, το εύκολο το γρήγορο, το ανώδυνο.
Στην προσπάθεια μας να κάνουμε πιο εύκολη την ζωή μας εδώ, μείναμε πνευματικά παράλυτοι. Δε μάθαμε να εργαζόμαστε πνευματικά, αλλά ζούμε μόνο για να ικανοποιήσουμε τις γήινες επιθυμίες μας.
Είναι δύσκολο να δουλέψεις σε κάτι που δε βλέπεις, την ψυχή… δύσκολο και επίπονο γιατί πρέπει να βάλεις όρια στον εαυτό σου και να μάθεις τον εαυτό σου.
Πόσοι έχουμε καθίσει άραγε να γνωριστούμε με τον εαυτό μας; Καλύπτουμε τα κενά μας με ηδονές γιατί δεν θέλουμε τον κόπο. Κενά τα οποία δημιουργεί η αποκοπή μας από το Θεό και κατά συνέπεια από το συνάνθρωπο.
Βλέπουμε τον αδελφό όχι ως εικόνα Θεού αλλά ως μέσο εκμετάλλευσης κάνοντας σχέσεις ρηχές, στην πραγματικότητα όμως παραμένουμε ξένοι γιατί τίποτε δε μας συνδέει, όπου υπάρχει το «εγώ» δεν υπάρχει κανένας ενωτικός κρίκος άλλωστε.
Όλα αυτά λοιπόν γίνονται στο βωμό της προόδου των ανθρωποκεντρικών κοινωνιών. Κι ερωτώ είναι αυτή πρόοδος; Ή καλλίτερα αξίζει μια τέτοιου είδους «πρόοδος»;
Αξίζει να χάσουμε τα αιώνια για τα πρόσκαιρα; Τα άφθαρτα για τα φθαρτά; Τα ουράνια για τα επίγεια; Τα θεία για τα ανθρώπινα;
Σελίμου Β. Παναγιώτου
