‘Παρακαλῶ νά μοῦ δοθεῖ καιρός μετανοίας, γιά νά μή μέ θερίσει ἄκαρπο τό δρεπάνι τοῦ θανάτου, καί παραδοθῶ ὡς ἄκαρπος στή φωτία.
Ἄναψε τή σβησμένη λαμπάδα τῆς ψυχῆς μου, καί διασκόρπισε τό ζόφο ἀπό τίς λύπες μου, καί διῶξε μακριά τήν ὁμίχλη τῶν ἐμπαθῶν ἐπιθυμιῶν, μέ τή μεσιτεία σου· διότι ἔχει μεγάλη δύναμη ἡ μητρική δέηση σέ ὑποχωρητικό γιό, Δός μου φῶς μετανοίας, καί ὁδήγησέ με σέ μέρα κατάνυξης, καί ἀξίωσέ με νά ζῶ ὅλες τίς μέρες τῆς ζωῆς μου σύμφωνα μ΄ αὐτό πού εὐαρεστεῖ τόν φιλάνθρωπο Θεό. Καί ὄσο βέβαια βρίσκομαι σ΄ αὐτή τήν πολυώδυνη ζωή.”
Όσιος Εφραίμ Σύρος
