Σωτηρία μου, παρηγοριά μου, ζωή μου, φως μου, ελπίδα μου, αναψυχή μου, χαρά μου, καταφυγή μου, σκέπη, ενίσχυση της ψυχής μου, ευφροσύνη, γλυκύτητα, τείχος, προσφυγή, οχύρωμα, όπλο, βοήθεια, δόξα, πνοή μου, προστασία, μεσιτεία, γαλήνη, επίσκεψη, καύχημα, ειρήνη, ισχύς, βάδισμα, ύμνηση, τροφή, στολή, χαρά, ευλογία, άγκυρα, αφθονία, δροσιά, σεμνοπρέπεια, αγιοσύνη, μεγαλοσύνη, λύτρωση· παρηγοριά στις λύπες μου, βοηθός της δυσκολίας μου, φωτισμός και αγιασμός της ψυχής μου, η απελευθέρωση από τις αμαρτίες μου, η τέρψη της ψυχής μου από τον Θεό, η θεοστάλακτη ρανίδα της κατάξερης καρδιάς μου, η φεγγόβολη λαμπάδα της ζοφερής ψυχής μου, η ενδυμασία της γυμνότητάς μου, το σταμάτημα των στεναγμών μου, η μεταβολή των συμφορών μου· η εγκράτεια, η αγνότητα, η ανδρεία, η σωφροσύνη, που είναι το κόσμημα των αρετών, η ελευθερία μου, το λιμάνι, ο θησαυρός, το πραγματικά αιώνιο εμπόρευμα, η σταθερή μετάνοια, η ανύψωση, η υγεία, η ωραιότητα, η δύναμη, η ορθοφροσύνη, η σύνεση, η αγαλλίαση, η λαμπρότητά μου.
Κυρία μου, και ακοίμητη και ακαταίσχυντη προστασία προς τον Θεό μου.
Δες την πίστη μου και τον ένθεο πόθο μου, και επειδή έχεις τη συμπάθεια και τη δυνατότητα, διότι είσαι Μητέρα του Θεού, του μόνου αγαθού και εύσπλαχνου, δέξου την πανάθλια ψυχή μου και κάνε την άξια, με τη μεσιτεία και τη βοήθειά σου, για τη δεξιά μερίδα του μονογενή Υιού σου, και για την ανάπαυση των εκλεκτών και των αγίων του, διότι δεν έχω άλλο βοηθό εκτός από σένα, ούτε άλλη βοήθεια.
Ελπίζοντας σ’ εσένα, ας μην απογοητευθώ. Σ’ εσένα έχω την καύχησή μου· μη στρέψεις το πρόσωπό σου μακριά από μένα τον ανάξιο δούλο σου για τις πολλές μου αμαρτίες και ανομίες· διότι έχεις τη θέληση και τη δύναμη, επειδή γέννησες με ανέκφραστο τρόπο τον Ένα της Τριάδας.
Έχεις αυτά με τα οποία θα πείσεις, αυτά με τα οποία θα ικετεύσεις· έχεις δηλαδή τα χέρια με τα οποία Τον κράτησες με τρόπο ανέκφραστο, τους μαστούς με τους οποίους Τον θήλασες. Θύμισε Του τα σπάργανα· την άλλη φροντίδα από τη βρεφική Του ηλικία.
Συσχέτισε με τα δικά σου τα δικά Του: το σταυρό, το αίμα, τα τραύματα, με τα οποία σωθήκαμε και με τα οποία δοξασθήκαμε.
Μη λοιπόν απομακρύνεις από μένα τη δική σου προστασία, αλλά απεναντίας βοήθα με, και σκέπαζέ με, και σώζε με διαρκώς, διότι χαίρεται με τις αιτήσεις σου ο μονογενής σου Υιός· διότι έχεις χρεωμένο σ’ εσένα αυτόν που είπε: «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου»· και πολύ περισσότερο, επειδή θέλησε ο Ίδιος να συγκαταριθμηθεί με τους δούλους, θα φυλάξει, σύμφωνα με την απόφασή του, την υποχρέωση σ’ εσένα που υπηρέτησες γι’ αυτόν την ανέκφραστη γέννηση.
Γι’ αυτό και χαίρεται με τις παρακλήσεις σου, θεωρώντας δική Του τη δόξα σου, και εκπληρώνει τις αιτήσεις σου ως χρέος. Μόνο μην παραβλέψεις εμένα τον ανάξιο· ούτε οι απρέπειες των πράξεών μου να εμποδίσουν το αμέτρητο έλεός σου.
Θεοτόκε μου, το υπερπόθητο όνομα· διότι κανένα τρόπαιο δεν είναι σταθερότερο από τη δική σου βοήθεια. Διότι εσύ αφαίρεσες κάθε δάκρυ από το πρόσωπο της γης· εσύ γέμισες την κτίση με κάθε ευεργεσία.
Εύφρανες τα ουράνια, έσωσες τα επίγεια· συμφιλίωσες το πλάσμα, εξιλέωσες τον Πλάστη· έκανες τους Αγγέλους να σκύψουν κάτω, ανύψωσες τους ανθρώπους· μεσίτευσες δια μέσου του εαυτού σου ανάμεσα στα ουράνια και στα γήινα· μετέτρεψες με τον καλύτερο τρόπο τα πάντα και τα έκανες τελειότερα.
Με τη μεσολάβησή σου έχουμε στην εξουσία μας αψευδή τα σύμβολα της ανάστασής μας· με τη μεσολάβησή σου ελπίζουμε να επιτύχουμε την επουράνια βασιλεία.
Εσένα έχουμε βοηθό της σωτηρίας μας, εσένα έχουμε υπερασπιστή για τη βοήθειά μας, εσένα προβάλλουμε στόμα για την απολογία μας, εσένα περιφέρουμε καύχημα για την ελπίδα μας, εσένα έχει οχυρότατο τείχος το πλήθος των Χριστιανών.
Εσύ άνοιξες διάπλατα τις αμπάρες του παραδείσου, εσύ μας ετοίμασες να βαδίσουμε στους ουρανούς, εσύ μας έκανες οικείους με τον Υιό σου και Θεό.
Με τη μεσολάβησή σου κάθε δόξα, τιμή και αγιότητα, από τον ίδιο τον πρώτο Αδάμ και ως τη συντέλεια του κόσμου, και προσφέρονταν και προσφέρεται και θα προσφέρεται, μόνη Πανάχραντη, στους Αποστόλους, στους Προφήτες, στους Μάρτυρες, στους δίκαιους και ταπεινούς κατά την καρδιά· και χάρη σ’ εσένα, Κεχαριτωμένη, χαίρεται όλη η κτίση· και εγώ χάρη σ’ εσένα παίρνω θάρρος, με τη μεσολάβηση τη δική σου, η οποία γέννησες πραγματικά, κατά την ανθρώπινη φύση, τον αληθινό Θεό, στον Οποίο πρέπει όλη η δόξα, η τιμή και η προσκύνηση, μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα Του, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τ. ΣΤ’, “Προσευχές στην Θεοτόκο”. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1998, σ. 367
