Και δεν ήσουν παρά ένα μικρό κορίτσι….Ακριβώς στην ηλικία που τα κορίτσια όλων των εποχών αρχίζουν να κοιτούν τα αγόρια και να σκιρτούν έρωτες που τις ετοιμάζουν για την ζωή της γυναίκας.
Εσύ μόνη ανάμεσά τους, ανά τους αιώνες, τόσο ίδια και τόσο διαφορετική ταυτόχρονα…
Έζησες αγγελότροφη μέσα στο ναό από τα τρία σου χρόνια.
Έμαθες να αγαπάς με τον τρόπο του Θεού τον ίδιο τον Θεό, Αυτόν που σε επέλεξε για μάνα του παιδιού Του και για καταφύγιο των γενεών έως της συν τελείας του κόσμου και πέρα απ’ αυτή.
Έζησες την συνάντηση με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ σαν την πιο φυσική κατάσταση, δέχθηκες το μήνυμα των ουρανών με την απόλυτη ταπείνωση και βίωσες το υπερκόσμιο σαν μια μέρα συνηθισμένη, σαν από πάντα έτοιμη, επειδή τα σπλάχνα σου είχαν ποθήσει τον Σωτήρα του κόσμου.
Σε σένα τίποτε δεν έμοιαζε ξένο και παράδοξο. Και ας ήσουν μικρή, ορφανή και μόνη…..Ο Θεός σε είχε ήδη αναλάβει κι ’εσύ με αφοσίωση Τον είχες επιλέξει.
Στα δεκαπέντε σου χρόνια, τότε που οι κοπέλες λένε μικρά γαλάζια μυστικά, βάζουν δαντέλες στα φουστάνια και δαχτυλίδια στα δάχτυλά τους, εσύ ντυμένη με τον χιτώνα της πενίας σου, δέχθηκες την επίσκεψη του Αρχαγγέλου και έπρεπε εσύ να αποφασίσεις αν θα αποδεχθείς την τιμή που σου δινόταν να γεννήσεις Αυτόν που περίμεναν ολόκληρες γενιές, Αυτόν που θα άλλαζε την πορεία του κόσμου!
Δεν ήταν εύκολο καθώς δεν καταλάβαινες τι ακριβώς συνέβαινε, πως εσύ μία παρθένος θα γεννούσες παιδί.
Όταν όμως σου μίλησε ο Γαβριήλ για την θεία Χάρη, για το μυστήριο και σου είπε « Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού» και έμεινε μόνο η απόφασή σου για νάναι ελεύθερη επιλογή το να κατοικηθεί το μέσα σου από τον Μεσσία, τότε έκανες την κίνηση και είπες τον λόγο που έδωσε στον κόσμο το δικαίωμα της ελπίδας:
Έγειρες απαλά την κεφαλή σου και ψιθύρισες « Ιδού η δούλη Κυρίου».
Δίχως αναστολές, χωρίς άλλη σκέψη, δίχως υπολογισμούς είπες «Εδώ είμαι». Και πραγματικά ήσουν εκεί για το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων, για το Παιδί που με θείο θέλημα μεγάλωσε εντός σου, για την καχυποψία του Ιωσήφ μέχρι να τον διαβεβαιώσει ο άγγελος για την ηθική σου, για την δύσκολη πορεία ως την Βηθλεέμ και την μοναχική γέννα στον σταύλο, για την προσφυγιά στην Αίγυπτο, για την αγωνία της ανατροφής Του, για τον πόνο του Σταυρού και το Φως της Ανάστασης.
Ήσουν πάντα στο «εκεί» της πορείας Του και παρέμεινες στο «εδώ» των ανθρώπων.
Ήσουν γύρω στα δεκάξι σου χρόνια όταν έγινες Μάνα Του και μάνα των αγέννητων ακόμη ανθρώπων!
Αιώνες τώρα, εκατομμύρια ψυχές γονατίζουν στα εικονοστάσια των σπιτιών και των ναών κι’ Εσύ υπάρχεις πάντα εκεί η μόνη ελπίδα, η μόνη προστασία, το μόνο στήριγμα. Κρέμονται τα λόγια μας, τα δάκρυα, οι ικεσίες πάνω σου – μικρά αναθήματα της αδυναμίας μας και μεγάλες υπομνήσεις της ελπίδας μας.
Το μικρό ορφανό του Ναού, η ωραία παρθένος της Ιερουσαλήμ, εκείνο το κοριτσάκι που αγάπησε παράφορα τον Θεό, η ταπεινή Μαριάμ έγινε των βροτών ο αναπαμός, γέμισε τις τσέπες της με ονόματα ανθρώπων και αιώνων που κάθε νύχτα οι άγγελοι των σπιτιών τα παίρνουν και τα πηγαίνουν στο Παιδί της και πάλι Αυτή γεμίζει με νέους στεναγμούς που θα τους στείλει στον Γιο της να τους αναπάψει…..
Η Κυρά του Ευαγγελισμού, της καλής είδησης, της μόνης είδησης που καθόρισε τόσο αποφασιστικά την πορεία του ανθρωπίνου γένους….
Η Κυρά μας η Παναγιά, η Παναγίτσα των παιδικών μας χρόνων, η Μητέρα, η μόνη ελπίδα, Αυτή που με τα τόσα της ονόματα γίνεται για τον καθέναν δική του, οικεία, Σκέπη και αγαλλίαμα.
Η Μαρία που κρατάει ένα χαμόγελο καταντίκρυ της κάθε μας λύπης, η Μαρία που είναι του καθενός σαν λιβάνι που καίγεται και σαν λαμπάδα που καίει για νάναι οι οδοί της ψυχής μυρωμένοι και ολόφωτοι, η Μαρία που της ανήκουν όλες μας οι προσευχές και μυριάδων κομποσκοινιών οι ολονυχτίες….
Αυτή που δόθηκε για μας αποδοθεί και πάλι –σαν σε δικαιούχους- ο Παράδεισος, για να κλείσει ο κύκλος των απέλπιδων λυγμών του κόσμου και να γεμίσουν φως ακόμη και τα πιο απόμερα σκοτάδια!
