Με αυτή τη φράση, βγαλμένη από την παράδοση και την λαογραφία, από τις συνειδήσεις απλών ανθρώπων, άλλων, πιο παλιών με μία ευσέβεια αγνή, προσδιορίζεται η 23η Αυγούστου ημέρα της Απόδοσης της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Όπως ένα μνημόσυνο δηλαδή που κάνει ο λαός για κοντινούς του ανθρώπους.
Ο λατρεμένος Δεκαπενταύγουστος, ορόσημο του καλοκαιριού, που τον προσμένανε οι ίδιοι άνθρωποι αυτοί, οι πρόγονοι μας δηλαδή, με την τόσο μελιστάλακτη ευχή “καλή Παναγιά” και γλύκαινε το στόμα.
Δεχτήκαμε πολλές αντιδράσεις και άσχημη κριτική, λόγω του ότι συμπεριλάβαμε την επίμαχη φράση αυτή σε δημοσίευση μας, την φετινή παραμονή, καθώς εκτιμήθηκε ως “αδόκιμη” και λανθασμένα “νεωτεριστική”. Ωστόσο θα το διαβεβαιώσουμε απ’ τις προσωπικές μας μαρτυρίες πως είναι όντως πατροπαράδοτη, πέρα από Θεολογία αλλά και νόμους Γραμματικής.
Η Ελλάδα όπως μας παραδόθηκε, η Ελλάδα όμως που -όσο κι αν κάποιους λυπεί- θα αντέξει, όπου κρατιέται από εσένα, από εμένα και όποιον το αισθάνεται- μην περιμένεις άλλον- από την ιστορία της, απ’ των προγόνων τις ευχές και από τις προσευχές.
Αύγουστος της Ελλάδας, Θεομητορικός, της λιτανείας και των πανηγυριών.
Ε, Κυρά μου Πορταΐτισσα άιντες
έβγα από το θρονί σου
να δεις χαρές που γίνονται άιντες
έξω απο την αυλή σου
Κυρά μου Πορταΐτισσα (παραδοσιακό τραγούδι από την Αστυπάλαια) από την Νεκταρία Καραντζή, (βυζαντινή ψάλτρια – υμνωδός της ιερής θρησκευτικής μουσικής και της παραδοσιακής μουσικής) με την ανδρική χορωδία του Αγίου Εφραίμ της Ουγγαρίας, από συναυλία στην Βουδαπέστη:
