Κίτρινα στάχυα που έγειραν σε ξαφνικό μελτέμι κι ελληνικό τοπίο στον Αύγουστο, ιδεατή η ζεύξη.
Λες και βαρέθηκε αυτός τις μέριμνες τις βιοτικές του χρόνου και άφησε παρακαταθήκη του μια γνήσια ραστώνη, θάλασσες λογοτεχνικές, τεράστιο φεγγάρι και λιτανεία και ψαλμούς και… έρχεται η Παναγιά μας…
Χαίρε Μητέρα του Θεού, Χαίρε Ήλιε του Αυγούστου μας.
Απ’ τα ξωκκλήσια στα ψηλά, με τις εκλάμψεις από το πυρ του άρματος του Ηλία, ως την βρεγμένη άμμο, εκεί όπου που τα μικρά παιδιά φτιάχνουνε αναμνήσεις, τη θάλασσα στου Άη Νικόλα τη δροσερή την πλεύση και απ’ τα κεριά που λιώνουνε μια πύρινη αυγή ως τις ευχές τις βραδυνές που κάνει ένα ζευγάρι προς διάττοντα αστέρια σε μια λευκή εκκλησία… γεννήθηκαν μήνα Αύγουστο η ξεγνοιασιά με την δοξολογία.
Από την Μεταμόρφωση του Σωτήρος όπου δυο ήλιοι φάνηκαν εκείνη την ημέρα, μέχρι του ‘Αη – Φανούρη την πίτα την λατρευτική μίας ψυχής που απεγνωσμένα ψάχνει… η απόσταση ένας Αύγουστος.
Ο πιο εκκοσμικεύμενος ή ο πιο ερημικός.
Ακόμη και η Οδύσσεια σου, αν είσαι ευλογημένος…
Κείμενο: Erimitic
