Ο άγιος ιεράρχης Ζηνόβιος, μητροπολίτης Τέτρι Τσκάρο (+23 Φεβρουαρίου 1985)
…Ο άγιος αγαπούσε πολύ την Υπεραγία Θεοτόκο και συχνά απευθυνόταν προς αυτή με θερμή προσευχή. Στην ερώτηση κάποιου ιερομονάχου τι ακριβώς πρέπει να κάνει, ώστε να μείνει πιστός στον Χριστό και να υποφέρει όλες τις δοκιμασίες, αν αρχίσουν ξανά αιματηροί διωγμοί κατά της Εκκλησίας, ο στάρετς Ζηνόβιος απάντησε:
«Να προσεύχεσαι στην Παναγία και, όσο μπορείς συχνότερα, να λες το “Θεοτόκε Παρθένε”.
Η Υπεραγία Θεοτόκος φυλάει όποιον λέει αυτή την προσευχή.
»Ήμουν στην εξορία μαζί με έναν επίσκοπο. Απαιτούσαν από αυτόν να υπογράψει ότι συμμετείχε σε συνωμοσία κατά των αρχών, στην οποία εμπλέκονταν αρκετά ακόμη άτομα.
Στις ανακρίσεις τον βασάνιζαν, αλλά άντεχε τα βασανιστήρια και δεν πρόδιδε τους αδελφούς του. Ο επίσκοπος εκείνος μου διηγήθηκε ότι έλεγε αδιαλείπτως την προσευχή “Θεοτόκε Παρθένε” και τις νύχτες τον κανόνα της “Οδηγητρίας”, που τον ήξερε από στήθους. Έλεγε ότι αισθανόταν τον πόνο, αλλά αμβλύ, και μετά έχανε τις αισθήσεις του. Εν τέλει, χωρίς να καταφέρουν τίποτα, τον άφησαν ήσυχο».
Για να αποκτήσουμε διαρκή πόθο για την προσευχή, ο άγιος Ζηνόβιος συμβούλευε να επαναλαμβάνουμε νοερά σύντομες προσευχές, όσο συχνότερα γίνεται: «Κύριε, ελέησον», «Κύριε, βοήθησον», «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν».
Όμως, να μη στηριζόμαστε στις δικές μας προσπάθειες, αλλά να ζητούμε από τον Κύριο να καταπέμψει μέσα μας το χάρισμα της προσευχής. Όλα αυτά του τα είχε διδάξει ο πνευματικός του, ο στάρετς Γεράσιμος, ο οποίος και ο ίδιος ζητούσε από τον Κύριο τη σωστή οικοδομή στην προσευχή των πνευματικών του τέκνων, ένα από τα οποία ήταν ο άγιος Ζηνόβιος.
Κάποτε αρρώστησε η μοναχή Μαρία. Ήταν βαριά άρρωστη και βρισκόταν ξαπλωμένη στο νοσοκομείο, ετοιμοθάνατη. Αφού προσευχήθηκε, κοιμήθηκε και είδε ένα όραμα. Της εμφανίστηκε ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ μαζί με κάποιον στάρετς, ο οποίος της έδωσε ένα πρόσφορο που είχε πάνω του την παράσταση της εικόνας της Παναγίας των Ιβήρων.
Ο όσιος Σεραφείμ είπε: «Πήγαινε να διακονήσεις κοντά σε αυτόν τον στάρετς στον Άθωνα».
Έπειτα από αυτό το όραμα η μοναχή Μαρία ανέρρωσε και έγινε πνευματικό τέκνο του στάρετς Σεραφείμ (Ρομαντσώφ). Μια μέρα την κάλεσε και της είπε να πάει στον στάρετς Ζηνόβιο, στην Τιφλίδα.
Όταν έφτασε και αντίκρισε τον στάρετς Ζηνόβιο, της έφυγε η βαλίτσα από τα χέρια. Στο πρόσωπο του στάρετς αναγνώρισε εκείνον τον στάρετς, που είχε δει στο όραμα μαζί με τον όσιο Σεραφείμ. Όταν μπήκε στο κελλί του, εκείνος της είπε: «Θα αρχίσεις να διακονείς στο παρεκκλήσι της Παναγίας των Ιβήρων».
Ο αρχιεπίσκοπος Αλέξιος είχε την ευκαιρία να συλλειτουργήσει αρκετές φορές με τον άγιο Ζηνόβιο, στον ναό του Αγίου ορθοδόξου ηγεμόνα Αλεξάνδρου Νιέφσκι. «Έπρεπε να δείτε πως ο στάρετς βυθιζόταν στην ανάγνωση των ευχών», λέει, «με τι αίσθημα διάβαζε το Ευαγγέλιο στην αγρυπνία, με ήρεμη, αλλά ασυνήθιστα συγκινητική φωνή».
Όταν ο άγιος Ζηνόβιος ήταν στην εξορία, του επέτρεπαν να απομονώνεται στο δάσος για να προσευχηθεί. Επρόκειτο για ανήκουστη εμπιστοσύνη. Η φυγή ενός φυλακισμένου στο δάσος εθεωρείτο δραπέτευση και τον άνθρωπο, που αποφάσιζε κάτι τέτοιο αυθαίρετα, μπορούσαν να τον εκτελέσουν επί τόπου.
Ο άγιος έφευγε τις Κυριακές και τις εορτές και προσευχόταν στην ακτή μιας μικρής, έρημης λίμνης. Έλεγε ότι «κάποτε, σε μια γιορτή της Παναγίας, έλαβε εκεί κάποιο σημάδι σχετικό με την απελευθέρωσή του», όμως δεν αποκάλυψε τι σημάδι ήταν αυτό.
Ο άγιος Ζηνόβιος από τα παιδικά του χρόνια αγαπούσε και τιμούσε την Παναγία και η Πάναγνος πάντα τον βοηθούσε και δεν τον εγκατέλειπε. Όταν ο άγιος έλαβε το σχήμα, άρχισε να προσεύχεται ακόμη περισσότερο και ενέτεινε τη νηστεία.
