Ένα απόγευμα καθώς καθόμουν στην αυλή της Μονής του Αγίου Παύλου, είδα δυο γεροντάκια να περπατούν και να μιλούν σιωπηλά.
Ο ένας ο π. Μητροφάνης 85 ετών , ήρθε μόλις πήρε σύνταξη , έχει 25 χρόνια μακριά από τον κόσμο.
Ο άλλος ο π. Ιγνάτιος 92 ετών, Ρουμάνος στην καταγωγή, έχει στο Άγιο Όρος 70 χρόνια.
Μένει σε ένα κελί ερημικό περίπου 45’ μακριά .
Το τελευταίο διάστημα απέκτησε καταρράκτη και ο Ηγούμενος επιμένει να πάει μια βδομάδα στην Θεσσαλονίκη να κάνει εγχείρηση , δεν έχει βγει όμως ξανά και νιώθει άβολα .
-Φοβάμαι αδελφέ Μητροφάνη, πως θα πάω εκεί μια βδομάδα , πως είναι ο κόσμος; Μακριά από το περιβόλι της Μάνας μας; Αν με κερδίσει ο κόσμος και τώρα στα γεράματα χάσω την ψυχή μου; Μακάρι η Κυρία μας να με έπαιρνε σήμερα το βράδυ να μην προλάβω να πάω!
-Ιγνάτιε, εμείς πρέπει πάντα να κάνουμε υπακοή στον Ηγούμενο μας, θα πας και η Χάρις της υπακοής θα σε σκεπάσει!
Αυτά είπαν και εξαφανίστηκαν, ο ένας στο διακόνημα και ο άλλος στο κελάκι του.
Ήδη η νύχτα άπλωσε την κουρτίνα της πάνω από το περιβόλι και τα άστρα έλαμψαν πάνω από τους Βυζαντινούς τρούλους.
Και όμως ο Θεός έκανε υπακοή στο γνήσιο αυτό παιδί του. Μέσα σε εκείνο το βράδυ ακούσαμε την καμπάνα να ηχεί, ο π. Ιγνάτιος άφησε τον κόσμο πριν προλάβει να αντικρίσει τον κοσμικό κόσμο .
Η Κυρία του του έδειξε τον δρόμο του Ουρανού, έκλεισε τα τυφλά μάτια του στην ματαιότητα και αντίκρυσε το φως του Χριστού στην Αιωνιότητα.
Θάφτηκε πίσω από το ερημικό κελάκι που έζησε, χωρίς ποτέ να δει αυτόν τον κόσμο που μικρό παιδάκι άφησε.
Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου
