«Ἰδοὺ γὰρ ἡμῖν παραγέγονεν ἡ ποθεινὴ καὶ σωτήριος ἑορτή, ἡ ἀναστάσιμος ἡμέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ τῆς εἰρήνης ὑπόθεσις, ἡ τῆς καταλλαγῆς ἀφορμή, ἡ τῶν πολέμων ἀναίρεσις, ἡ τοῦ θανάτου κατάλυσις, ἡ τοῦ διαβόλου ἧττα».
Ἔφθασε ἡ πολυπόθητη καὶ σωτήρια ἑορτή. Ἔφθασε ἡ μέρα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ μέρα τῆς εἰρήνης, ἡ ἀφορμὴ τῆς συμφιλιώσεως, ἡ παύση τῶν πολέμων, ἡ κατάργηση τοῦ θανάτου, ἡ ἧττα τοῦ διαβόλου.
Ἔτσι κάπως στὸν πανηγυρικό του λόγο στὸ Ἅγιον Πάσχα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος περιγράφει τὸ μεγαλεῖο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.
«Σήμερον δὲ τὴν Ἀνάστασιν αὐτὴν ἑορτάζομεν οὐκ ἔτι ἐλπιζομένην ἀλλ’ ἤδη γεγενημένην καὶ κόσμον ὅλον ἑαυτῇ συνάγουσαν», συμπληρώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.
Αὐτὰ ποὺ ζοῦμε δὲν εἶναι ἐλπίδα καὶ προσδοκία ἀλλὰ πραγματικότητα καὶ ἀλήθεια.
Ἡ μέρα αὐτή, κατὰ τὸν Προφήτη Ἠσαΐα, εἶναι ἡ μέρα κατὰ τὴν ὁποία διαλάμπει ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ, ἡ μέρα τῆς θριαμβευτικῆς ἔκφρασης τῆς βουλῆς τοῦ Θεοῦ, τῆς βαθειᾶς μυστικῆς ἐπιθυμίας Του.
Εἶναι «ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα ἡ μία τῶν Σαββάτων ἡ βασιλὶς καὶ κυρία». Εἶναι ἡ μέρα ποὺ ὡς ἀνθρώπινο γένος περιμένουμε, ἡ μοναδική, ἡ ἁγία καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἡμέρα τῆς ὅλης ἱστορίας, ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ὅπως ψάλλει δοξολογικὰ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία.
Εἶναι ἡ μέρα τοῦ θριάμβου τῆς ἀλήθειας, τῆς νίκης τῆς ζωῆς, τῆς συντριβῆς τοῦ θανάτου, τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, τῆς συναναστάσεως ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους μαζί Του.
«Αὕτη ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ» (Ψαλμ. ριζ΄ 24). Αὐτὴν λοιπὸν τὴ μέρα ἂς τὴν ἀπολαύσουμε πνευματικά, ἂς εὐφρανθοῦμε ἐνθέως, ἂς ἀφήσουμε ἐλεύθερη τὴν καρδιά μας νὰ πανηγυρίσει.
Εἶναι ὅμως καὶ ἡ μέρα τῆς δικῆς μας ἀναγεννήσεως καὶ ἀναδημιουργίας, ἡ «ἡμέρα τῆς καθ’ ἡμᾶς ἀναπλάσεως».
Ὅπως μάλιστα προτρέπει ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος τοὺς Ρωμαίους καὶ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία (Ρωμ. Στ΄ 4), «ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν», μαζὶ μὲ τὴν χαρὰ καὶ τὴν πανήγυρη τῆς ἑορτῆς καλούμεθα σὲ καινούργια, ἀνακαινισμένη ζωή.
Ὁ Κύριος δὲν ἀναστήθηκε γιὰ νὰ δείξει σὲ μᾶς τὴ δύναμη τῆς θεότητός Του καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς δόξης Του μόνον, ἀλλὰ ἀναστήθηκε ὥστε, συντρίβοντας τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου καὶ τὸ κράτος τοῦ θανάτου, νὰ συνεγείρει καὶ ἐμᾶς σὲ νέα ζωὴ, νέα ἀντίληψη, νέο ἦθος, νέο φρόνημα, νέα πορεία.
Οἱ συνήθειες τῆς ἐποχῆς μας, ἡ ἐπιπολαιότητα τῆς φύσης μας, ἀλλὰ καὶ ἡ ὀμορφιὰ τῶν παραδόσεων καὶ τῶν ἐθίμων μας, μπορεῖ νὰ μᾶς παρασύρουν σὲ ἕναν ἐπιφανειακὸ πασχαλινὸ ἑορτασμό, ποὺ τελειώνει μόλις περάσουν οἱ μέρες, ποὺ σβήνει μὲ τὶς λαμπάδες, ποὺ σταματάει μόλις τελειώσουν οἱ ἀργίες, ποὺ ξεχνιέται μόλις ἐπανέλθει ἡ καθημερινότητα.
Ἀντίθετα, ἡ Ἐκκλησία μας μιλάει γιὰ «ἀνέσπερο φῶς» –φῶς ποὺ δέν σβήνει-, γιὰ «αἰώνιο Πάσχα» –Πάσχα ποὺ δὲν τελειώνει-, γιὰ «καινότητα ζωῆς» -γιὰ καινούργια ζωὴ ποὺ τίποτα παλιὸ δὲν θυμίζει καὶ κανεὶς καὶ τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ ἐμποδίσει.
Δίνει στὴν ἑβδομάδα τῆς Ἀναστάσεως τὸ ὄνομα Διακαινήσιμος, γιὰ νὰ ὑπογραμμίσει τὸ μήνυμα τῆς ἀνακαίνισης, γιὰ νὰ τονίσει ὅτι «τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» καὶ ὅλοι μας πλέον καλούμαστε «ἐν καινότητι ζωῆς νὰ περιπατήσωμεν».
Εὔχομαι σ’ ὅλους ἡ εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ νὰ εἶναι πλούσια καὶ κυρίως τὸ φῶς του νὰ φωτίζει τὸν νοῦ μας, νὰ καταυγάζει τὴν καρδιά μας, νὰ μεταμορφώνει συνεχῶς τὴ ζωή μας, ὥστε ὅλοι μαζί, μὲ ὅλο μας τὸ εἶναι, τὴ βούληση, τὴ συνείδηση, τὴ δύναμη, τὴ ζωή μας νὰ ἀναφωνοῦμε.
