Οι τελετές της Μεγάλης Εβδομάδας, στο σύνολό τους, είναι βασικά ανακλητικές των Παθών και της Ανάστασης του Χριστού˙ αλλά όπως το τυπικό των αρχαίων μυστηριακών θρησκειών, αποσκοπούν στο να προωθήσουν στους πιστούς μια αίσθηση ταυτότητας με τον Χριστό στα όσα υπέφερε και στο θρίαμβό του πάνω στο θάνατο.
Το Πασχαλινό Τραπέζι και Άλλα Έθιμα. Τα Πασχαλινά φαγητά στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη προετοιμάζονται εκ των προτέρων, και ευλογούνται από τον παπά προτού τα δοκιμάσει κανείς.
Η παράδοση του Πασχαλινού Αμνού εξασφαλίζει αξιοζήλευτη θέση στο Πασχαλινό τραπέζι, αν και σε μερικές χώρες ένα γλύκισμα μπορεί να γίνει το υποκατάστατό του.
Στην Πολωνία το αρνί φτιάχνεται από βούτυρο και περιστοιχίζεται από πολυάριθμα πιάτα που περιέχουν ζαμπόν, ψητό μοσχάρι, λουκάνικο και άλλες λιχουδιές. Σαν γενικός κανόνας το τραπέζι διακοσμείται όμορφα με λινό τραπεζομάντιλο, λουλούδια και γιρλάντες.
Εθιμοτυπικά χρησιμοποιείτο μια εποχή το ξινό βότανο για να δώσει άρωμα στα Πασχαλινά κέικ και τις πουτίγκες. Σπάνια χρησιμοποιείται στις μέρες μας, εξαιτίας της πικρής του γεύσης που αρχικά συμβόλιζε τα πικρά βότανα του Εβραϊκού Πασχαλινό γεύματος.
Στην Αγγλία μια κόκκινη ρέγγα, που μοιάζει σαν έναν άνθρωπο πάνω στη ράχη αλόγου, στη βάση ενός καλαμποκιού, τρώγεται την Ημέρα του Πάσχα, ενώ τα ραπανάκια ήταν η σπεσιαλιτέ της εποχής.
Στην Πολωνία τα αγόρια της επαρχίας παίρνουν ένα δοχείο χυλού –φτιαγμένο από νερό αναμιγμένο με σίκαλη και μαγιά- και μια ρέγκα, και το κάνουν ταμπούρλο έξω από το χωριό πριν το θάψουν. Επειδή οι πιστοί ζούσαν με ελάχιστα την περίοδο της νηστείας, τα αγόρια διασκέδαζαν κάνοντας την κηδεία της τροφής.
Οι Ρώσοι ετοιμάζουν το πάσκα, ένα ψηλό, άκαμπτο ψωμί, φτιαγμένο με σπιτικό τυρί και ξερές σταφίδες γλασαρισμένο στη κορφή.
Οι Ιταλίδες μητέρες δίνουν στα παιδιά τους τη τσιαμπέλα, ένα κέικ φτιαγμένο με ελαιόλαδο όπου: στα αγόρια δίνεται στο σχήμα ενός αλόγου, ενώ στα κορίτσια στο σχήμα ενός περιστεριού στολισμένο με πραγματικά φτερά.
Τα παιδιά της Αυστραλίας παίρνουν ένα κέικ σε σχήμα φωλιάς γεμισμένο με αυγά. Μερικοί λόγιοι βλέπουν σε τέτοια εθιμοτυπικά γλυκίσματα τα υπολείμματα ενός παλαιού μαγικού τυπικού, όπου τελετουργικές προσφορές ψωμιού εξασφάλιζαν ευημερία στην κοινότητα και στη φυλή.
Μερικές φορές τα γλυκίσματα ήταν τμήμα μιας ελεημοσύνης ή φιλανθρωπικής διανομής, όπου εκπλήρωναν μια πραγματική ανάγκη σε καιρούς όπου η φτώχεια σήμαινε λιμοκτονία.
Ελαφρώς διαφορετικές ήταν και οι Εκκλησιαστικές Μπύρες, που δίνονταν σε μερικά μέρη της Βρετανίας την ίδια εποχή.
Στην Εβραϊκή γιορτή θυσιάζονταν αρνιά για να εορταστεί η απελευθέρωση του Ισραήλ από τη δουλεία στην Αίγυπτο, ενώ στη Χριστιανική παράδοση αντιπροσωπεύει ο πασχαλινός αμνός τον Χριστό.
Μια άλλη άποψη τοποθετεί τον αμνό σε μια ποιμενική γιορτή, επρόκειτο για τη θυσία ενός αρνιού έτσι ώστε ο θεός των ποιμνίων-της γονιμότητας, να πάρει το μερίδιό του για να εξασφαλίσει τη γονιμότητα του ποιμνίου. Το αρνί τρωγόταν σε ένδειξη κοινωνίας με το θεό προστάτη.
Οι προετοιμασίες για το ορθόδοξο δείπνο της Ανάστασης ξεκινούν από το Μεγάλο Σάββατο το πρωί δίνοντας τέλος στη νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας.
Αν και αρκετοί ήταν αυτοί που κάθονταν στην αναστάσιμη λειτουργία το βράδυ του Σαββάτου υπήρχαν πολλοί που κατέληγαν στο τραπέζι της αγάπης για την ελαφριά σούπα από κοτόπουλο, η οποία αντικαταστάθηκε σε πολλούς τόπους από την παραδοσιακή μας μαγειρίτσα, μια σούπα φτιαγμένη από τα σπλάχνα του αρνιού, ρύζι και αρωματικά βότανα αλλά και τα σκαλτσούνια ή μελιτίνια, τα συνοδευτικά γαρδουμπάκια, συκωταριά, ψητό κρέας, κόκκινα αυγά καθώς και πολλών άλλων φαγητών με τοπικό χαρακτήρα.
Το τραπέζι της Κυριακής του Πάσχα είναι από τα πλουσιότερα. Με αγάπη το γεμίζουν από όλα τα καλά, με λαμπροκουλούρες, καλτσούνια, λαζαράκια, τσουρέκια, αυγά κ.α.
Όλοι μαζί, φίλοι και συγγενείς, ψήνοντας το αρνί ή το κατσίκι και το κοκορέτσι πίνουν και γλεντούν γιορτάζοντας την ανάσταση.
Το αρνί αποτελεί ένα κατεξοχήν μυθικό σύμβολο, με την έννοια της αθωότητας και της αγνότητας κυρίως σε πνευματικό επίπεδο, έτσι με τον διαμελισμό του επιτρέπει στους ανθρώπους την επικοινωνία με αυτή την αγνότητα.
Το «παραδοσιακό» Πασχαλινό τραπέζι διαφέρει από περιοχή σε περιοχή, αν και σε όλη τη χώρα αντικατοπτρίζει την ίδια αρχαία σοφία: «τίποτα δεν πάει χαμένο». Αν κάποιος έχει νηστέψει για 40 ολόκληρες ημέρες, απέχοντας από κρέας και γαλακτοκομικά, τότε η ιδέα να γευτεί και την τελευταία μπουκιά είναι ακόμη πιο σημαντική.
Τέλος ένα έθιμο του Πάσχα που έρχεται από τα αρχαία χρόνια, πριν την γέννηση του Χριστού, είναι το διάβασμα της «κουτάλας» του αρνιού δηλ. της ωμοπλάτης του ζώου, που λεγόταν ότι με αυτό μπορούσε ο νοικοκύρης του σπιτιού να προβλέψει το μέλλον.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας διαβάζεται το Ευαγγέλιο της Ανάστασης σε εφτά γλώσσες. Αποτελεί τη «Λειτουργία της Αγάπης» και εκφράζει το ύψιστο μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού.
Σε πολλές περιοχές βραδιάζοντας καίνε ένα ομοίωμα του Ιούδα. Οι νέοι φτιάχνουν το ομοίωμα από παλιά χαλιά, βάζουν στα χέρια του τα τιμαλφή της προδοσίας, μια σακούλα με 30 νομίσματα, και το κρεμούν στην αυλή μέχρι να καεί.
Η ανανέωση και το ξανάνιωμα, που είναι στενά συνδεδεμένα με το κεντρικό νόημα του Πάσχα, συμβολίζονται με πολλούς τρόπους. Σύμφωνα με μια κοινή και ευρέως διαδεδομένη πίστη, το τρεχούμενο νερό γίνεται ευλογημένο την Ημέρα του Πάσχα επειδή ο Χριστός το καθαγίασε.
Στη Γαλλία οι γυναίκες πλένουν το πρόσωπό τους στα ρυάκια ενώ σε άλλες χώρες οι αγρότες ραντίζουν τα ζώα τους. Μπουκάλια πασχαλινού νερού συχνά διατηρούνται προσεκτικά ως μια πηγή θεραπείας, ενώ στην Ιρλανδία λέγετε πως το συγκεκριμένο νερό τους παρείχε προστασία από τα κακά πνεύματα.
Το νερό είναι σημαντικό στο να βοηθήσει τις σοδειές να αναπτυχθούν, και οι πρωτόγονοι λαοί θεωρούσαν ότι αυτό κατείχε για γενικότερη γονιμοποιό επίδραση. Σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες είναι σύνηθες να ραντίζουν κορίτσια και αγόρια.
Στην Ουγγαρία αυτό λαμβάνει χώρα τη Δευτέρα του Πάσχα.
Το ίδιο έθιμο υπήρχε στην Πολωνία, σήμερα μερικές σταγόνες κολόνιας ή ροδόνερου αντικαθιστούν το παλαιομοδίτικο κατάβρεγμα. Στο Μεσαίωνα πραγματοποιείτο μία διήμερη εορτή, όπου αφού πετούσαν νερό κορίτσια και αγόρια έριχναν ο ένας στον άλλο αυγά.
Μερικά Πασχαλινά έθιμα έχουν άμεσους δεσμούς με τυπικά ανάπτυξης της σοδειάς. Μία δημοφιλής ιεροτελεστία αποτελείται από το άγγιγμα ενός νεαρού ή νεαρής με το κλαδί ενός δέντρου. Αυτό έδινε υγεία και γονιμότητα.
Στην Τσεχοσλοβακία η Πασχαλινή Βέργα πλέκεται με κλαδιά ιτιάς και διακοσμείται με κορδέλες. Ένα αγόρι θα χτυπούσε ένα κορίτσι στα πόδια με αυτή μέχρι να του δώσει πρόστιμο Πασχαλινά αυγά.
Στην ανατολική Πομερανία της Γερμανίας, προς μεγάλη μας έκπληξη, τα παιδιά κυνηγούσαν τους γονείς να σηκωθούν από το κρεβάτι, χρησιμοποιώντας ένα κλαδί σημύδας. Στη Μακεδονία, τα κορίτσια ξυπνούν νωρίς το πρωί του Πάσχα, βρίσκουν μια κερασιά και φτιάχνουν μια κούνια.
Αργότερα, και άλλες κούνιες ορθώνονται στο πράσινο του χωριού και η χώρα, ένας αρχαίος κυκλικός χορός, εκτελείται ενώ γίνεται η αιώρηση. Παρατηρείται κάτι αντίστοιχο και σε άλλες περιοχές όπως το Πήλιο, τη Μυτιλήνη και τη Σάμο.
Οι κούνιες αποτελούν αρχαίο έθιμο και θυμίζουν την «αιώρα» των Αθηναίων παρθένων στα Ανθεστήρια, μια από τις λαϊκότερες γιορτές στις αρχές της Άνοιξης. Ένα παρόμοιο παιχνίδι ήταν δημοφιλές στη Λετονία, η αρχική πρόθεση πιθανώς ήταν να ενθαρρύνει τις σοδειές να αναπτυχθούν τόσο ψηλά όσο αιωρούνταν τα κορίτσια.
Παραδοσιακά η εργασία απαγορευόταν στην Πολωνία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδος, ιδιαίτερα την Πέμπτη, η οποία είναι αφιερωμένη στη μνήμη των νεκρών. Λένε ότι ένας αγρότης που επέμενε να οργώνει τα χωράφια του τον κατάπιε η γη μαζί με τα βόδια του.
Οποιοσδήποτε βάλει το αυτί του στο έδαφος θα τον ακούσει να καλεί σε βοήθεια. Μερικοί άνθρωποι απέφευγαν τη δουλειά με το λινό ή τα νήματα, όντας η παράδοση ότι, η σκόνη από αυτά τα υλικά θα έμπαινε στα μάτια των νεκρών. Προφανώς υπάρχει κάποια σύνδεση με τα σάβανα της κηδείας.
Η επίδραση όμως των τελετουργιών της αρχαίας Ελλάδος στο χριστιανισμό φαίνεται ότι είναι μεγαλύτερη από όσο οι περισσότεροι γνωρίζουμε. Για παράδειγμα το Πάσχα στην Αρχαία Ελλάδα γιόρταζαν τα «Αδώνια», κατά τα οποία γινόταν αναπαράσταση του θανάτου του Άδωνι.
Οι γυναίκες στόλιζαν το νεκρικό κρεβάτι με λουλούδια και καρπούς ενώ τραγουδούσαν μοιρολόγια. Ακολουθούσε επιτάφιος πομπή, ενώ την επομένη ημέρα γινόταν η ανάσταση του Άδωνι, που συμβόλιζε την καρποφορία της φύσης.
Αλλά και η μετάληψη με το «θείο» σώμα και αίμα ήταν μέρος των τελετουργιών, τόσο των Κορυβαντικών όσο και των Ορφικών μυστηρίων. Στη μετάληψη των Ορφικών οι πιστοί, επιδίδονταν σε ωμοφαγία ταύρου και οινοποσία, που συμβόλιζε το σώμα και το αίμα του Διόνυσου Ζαγρέα.
Πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο κατέρχονταν σε αυτούς η θεότητα και γέμιζε τις ψυχές τους. Στα Κρητικά μυστήρια, η προσφορά του Διόνυσου Ζαγρέα και η θυσία του Μινώταυρου, ήταν η θεία Δωρεά, η κάθοδος της πνευματικής δύναμης, του συμβολικού ταυρείου αίματος.
Αυτό το έθιμο αφού πέρασε από διάφορα στάδια στα ελληνικά Μυστήρια των ιστορικών χρόνων αλλά και στα Μιθραϊκά των Περσών πέρασε και στα Χριστιανικά στους μετέπειτα αιώνες.
Ένα άλλο έθιμο των ημερών είναι τα πασχαλινά κόκκινα αυγά, τα οποία συμβολίζουν το αίμα του Ιησού Χριστού, όταν οι στρατιώτες Τον λόγχιζαν επάνω στο σταυρό.
Σύμφωνα όμως με τον Κοραή τα κόκκινα αυγά, συμβολίζουν το αίμα των προβάτων με το οποίο οι Ιουδαίοι έβαψαν τις οικείες τους, για να αποφύγουν την «υπό εξολοθρευτικού Αγγέλου φθοράν».
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι Γαλάτες πρόσφεραν βαμμένα αβγά για να γιορτάσουν την άνοιξη. Όπως αναφέρει ο Γ. Α. Μέγας, χρωματιστά κυρίως κόκκινα αυγά, μνημονεύονται ήδη από τον 5ο αι. στην Κίνα για γιορταστικούς σκοπούς και στην Αίγυπτο από τον 10ο αι.
Ενώ τον 17ο αι. τα βρίσκουμε στους Χριστιανούς και τους Μωαμεθανούς, όπως στη Μεσοποταμία και τη Συρία, έπειτα στην Περσία και τη Χερσόνησο του Αίμου. Μερικοί υποθέτουν ότι τα κόκκινα αυγά του Πάσχα διαδόθηκαν, σε όλη την Ευρώπη και την Ασία και συνδέθηκαν με τα τοπικά έθιμα των λαών.
Το τσούγκρισμα των πασχαλινών αυγών, συμβολίζει την Ανάσταση του Χριστού, καθώς το αυγό συμβολίζει τη ζωή και τη δημιουργία που κλείνει μέσα του ζωή. Όταν το κέλυφος του αυγού σπάσει με το τσούγκρισμα, γεννιέται μια ζωή, έτσι παρομοιάζει το σπάσιμο του τάφου του Χριστού και την Ανάστασή Του.
Το αυγό βέβαια σε όλες σχεδόν τις αρχαίες κοσμογονίες σήμαινε την γέννηση του σύμπαντος και της ζωής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σύμβολο των ορφικών Μυστηρίων που ήταν ένα φίδι τυλιγμένο γύρω από ένα αυγό, που συμβόλιζε τον κόσμο που περιβάλλεται από το Δημιουργικό πνεύμα.
Στο επίπεδο της μύησης και της φιλοσοφίας, αντιπροσώπευε τον νεόφυτο που την στιγμή της μύησής του έσπαγε το κέλυφος του αβγού και ένας καινούργιος πνευματικός άνθρωπος γεννιόταν.
Το τσουρέκι, η γνωστή μας λαμπροκουλούρα ζυμώνεται για το καλό. Οι αγρότες παραχώνουν κομμάτια τσουρεκιού και τσόφλια αυγών στα χωράφια τους για να ευλογηθεί η σοδειά τους.
Οι νοικοκυρές στη Σίφνο ετοιμάζουν τα παραδοσιακά «πουλιά» και πασχαλινές κουλούρες σε διάφορα σχήματα ζώων και πουλιών, στολισμένα με κόκκινα αβγά. Τα πιο γνωστά είναι φυσικά η πλεξούδα, με ή χωρίς κόκκινο αβγό.
Οι πλεξούδες και οι κόμποι προέρχονται από τους ειδωλολατρικούς χρόνους ως σύμβολα για την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων. Ζύμωναν με μυρωδικά τις κουλούρες της Λαμπρής και τις στόλιζαν με λουρίδες από ζυμάρι και ξηρούς καρπούς.
Παρόμοιες κουλούρες έφτιαχναν και στα βυζαντινά χρόνια, τις «κολλυρίδες», που ήταν ειδικά ψωμιά για το Πάσχα σε διάφορα σχήματα με ένα κόκκινο αυγό στο κέντρο τους.
Τα σοκολατένια πασχαλινά κουνελάκια, αποτελούν ίσως τη μεγαλύτερη χαρά των παιδιών, στην εορτή του Πάσχα. Αρχικά, το πασχαλινό κουνελάκι ήταν λαγός. Για τους Σάξονες ο λαγός ήταν το έμβλημα της θεάς Eastre, την οποία τιμούσαν την άνοιξη.
Από αυτήν άλλωστε προέρχεται η λέξη Easter, που σημαίνει Πάσχα στα αγγλικά. Για τους Κέλτες και τους Σκανδιναβούς ο λαγός αποτελούσε επίσης το σύμβολο της θεάς της μητρότητας και της ανοιξιάτικης γονιμότητας. Το παραδοσιακό κουνελάκι που φέρνει αβγά στα παιδιά είναι γερμανικής προελεύσεως.
Μια σειρά από ιστορικά γεγονότα, πνευματικές εμπειρίες, έθιμα και κυρίως το «πάντρεμα» διαφορετικών πολιτισμών, αναβιώνουν και κυριαρχούν τις άγιες αυτές ημέρες. Ο συμβολισμός τους έχει ως σκοπό, την απόδοση του θείου δράματος, αλλά και τη λυτρωτική κατάληξη με την Ανάσταση του Θεανθρώπου.
Η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί τη μετάβαση του ανθρώπου από το Θάνατο στη Ζωή. Ο Χριστός «ανέστη εκ νεκρών» και καταπάτησε τον Θάνατο. Με την Ανάστασή Του θα αναστήσει όλο το γένος από κάθε είδους μορφής σκλαβιάς καθοδηγώντας το σε Αναγέννηση.
Θα φέρει τέτοια πνευματική διέγερση με τα πάθη του, που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μια νέα συνειδησιακή διεύρυνση. Αντιλαμβανόμαστε το λόγο της ύπαρξής μας και τις δικές μας ευθύνες προς τη Ζωή, ως σύνολο.
Η αναγκαιότητα της δικής μας ανάστασης ωθεί σε μια διεύρυνση της συνείδησης, διεύρυνση και επίγνωση της ευθύνης που έχουμε για την πνευματική ανάσταση της ανθρωπότητας και του πλανήτη.
