Ὁ Θεὸς θεμελιώνει τὸν χρόνο, ἀλλὰ ὁ Ἴδιος εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν χρόνο. Ἄν ἐγώ θεμελιώνω τὸ σπίτι μου, εἶμαι ἔξω ἀπὸ τὸ θεμέλιο πού βάζω. Διότι δὲν θὰ εἶχε ἔννοια ἐγώ νὰ θεμελιώνω καὶ νὰ εἶμαι ὁ ἴδιος τὸ θεμέλιο. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι κύριος τοῦ χρόνου, σημαίνει ὅτι δὲν παλιώνει ὁ Θεός.
Ὑπάρχει μία ὡραῖα ἔκφραση στὴν Άγ. Γραφὴ, γιατὶ, πῶς νὰ τὰ ἐκφράσει κάνεις ἀλλιῶς; ἡ Άγ. Γραφὴ ἐκφράζεται δημωδώς, γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ καὶ ἀπὸ τὸ πιὸ μικρὸ παιδί, καὶ ἀπὸ τὸν πιὸ ἀγράμματο ἄνθρωπο.
«Ὅ παλαιὸς τῶν ἡμερῶν», στὴν Ἀποκάλυψη, παρουσιάζεται ὁ Χριστός, μὲ ἄσπρα γένεια, ἄσπρα μαλλιά, σὰν τὸ χιόνι.
Κυρίως ὅμως ὁ Πατὴρ λέγεται «Ὅ παλαιὸς τῶν ἡμερῶν», δηλαδὴ αὐτός πού πάλιωσε στὴν ἡλικία, καὶ πῶς νὰ τὸ ποῦμε ἀλλιῶς, αὐτός πού δὲν τὸν νικᾶ ὁ χρόνος. Εἶναι ὁ πιὸ παλιὸς ἀπ’ ὅλους, ἀπ’ ὅλα, ἀλλά ὑπάρχει.
Εἶναι εἴπαμε ἔκφραση δημώδης, γιὰ νὰ ἐκφραστεῖ ἡ Άγ. Γραφὴ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν χρόνο. Εἶναι καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν χῶρο· ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρὼν ἀλλά δὲν ἔχει σχέση οὔτε μὲ τὸν χρόνο, οὔτε μὲ τὸν χῶρο.
Ὅπως καὶ ὁ ζωγράφος, βάζει τὴν σφραγίδα του στὸν μουσαμά πού ζωγραφίζει, ἀλλά δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὸν μουσαμᾶ.
Οὔτε μέσα στὸν μουσαμά εἶναι, οὔτε τίποτε· καὶ ὅμως τὴν ἰδιοφυία του, τὶς καλλιτεχνικὲς του διαθέσεις τὶς τοποθετεῖ πάνω στὸν μουσαμά, ἀλλά αὐτός δὲν εἶναι ἐκεῖ· ἔτσι καὶ ὁ Θεός.
Γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναίος
