Το να διαμαρτύρεσαι για το σκοτάδι που συναντάς γύρω σου, δεν αλλάζει τίποτε απολύτως. Αντιθέτως αυτή η συνεχής γκρίνια το βαθαίνει και το αυξάνει. Το ζητούμενο δεν είναι να κλαις για το σκοτάδι αλλά να εργάζεσαι για το φως.
Να είσαι έτοιμος να ανοίξεις την πόρτα της ψυχής σου και να επιτρέψεις στο φως να κατακλύσει τους ψυχικούς σου χώρους, να τους φωτίσει, να τους τακτοποιήσει. Μην ξεχνάς ότι δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί όταν για χρόνια ζει κάποιος στο σκοτάδι έπειτα δεν αντέχει το φως. Τον καίει, υποφέρει, ενοχλείται.
Τώρα θα μου πεις και πως θα φύγει το σκοτάδι. Κατά αρχάς το σκοτάδι δεν φεύγει, γιατί ποτέ δεν υπήρχε. Το σκοτάδι είναι απουσία φωτός. Μόνο το φως υπάρχει. Άρα για να μπει το φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο τι πρέπει να κάνουμε; Απλά να ανοίξουμε τα παράθυρα.
Δεν διώχνουμε κάτι. Απλά επιτρέπουμε να μπει το φως στο χώρο.
Το ίδιο και στην ζωή μας. Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε αγώνα να φύγει το σκοτάδι, αλλά προσπάθεια να αγαπήσουμε το Φως, τον Χριστό δηλαδή. Εμείς τι κάνουμε; Ασχολούμαστε αρκετά με το διάβολο, την κόλαση, τον αντίχριστο, τα πάθη, τις σκέψεις και λογισμούς μας, και ελάχιστα με τον Χριστό.
Ολημερίς σκαλίζουμε το σκοτάδι μας αντί να ανοιγόμαστε στο Φως. Αντί να λες πόσο χάλια είσαι κάνε κάτι να νιώσεις όμορφα.
Δεν προσπαθώ λοιπόν να διώξω το κακό και το σκοτάδι από μέσα μου, θα με καταπιεί εάν το κάνω αυτό. Δε μπορώ να το διώξω μόνος μου. Στόχος μου είναι να αγαπήσω τον Χριστό, να φέρω το Φως Του μέσα μου, και τότε το σκοτάδι απλά δεν θα υπάρχει.
Όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος ανοίγουμε μια τρυπίτσα να μπει το φως. «Μην πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ’ το δωμάτιο της ψυχής σας. Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει το φως, και το σκοτάδι θα φύγει..».
