Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Σαράντα ἥμερες μετὰ ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Υἱοῦ της, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος προσέφερε τὸ θεῖο Βρέφος στὸ Ναὸ τῆς Ἱερουσαλήμ, σύμφωνα μὲ τὸ Νόμο, γιὰ νὰ τὸ ἀφιερώσει στὸν Θεὸ καὶ γιὰ νὰ ἐξαγνιστεῖ ἡ ἴδια (Λευϊτικὸν 12:2-7, Ἔξοδος 12:2).
Μολονότι οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο ἦταν ἀναγκαία, ὁ Νομοθέτης ἐπιθυμοῦσε νὰ μὴν παραβιάσει οὔτε κατ’ ἐλάχιστον τὸν δικό Του Νόμο, τὸν ὁποῖον εἶχε δώσει μέσῳ τοῦ δούλου Του καὶ προφήτη Μωυσῆ. Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο ὑπηρετοῦσε στὸν Ναὸ ὁ ἀρχιερέας Ζαχαρίας, ὁ πατέρας τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου.
Ὁ Ζαχαρίας ὁδήγησε τὴν Παναγία ὄχι στὸν γυναικωνίτη τοῦ Ναοῦ, ἀλλὰ στὸν χῶρο ποὺ προοριζόταν γιὰ τὶς παρθένες. Τότε ἀκριβῶς ἐμφανίστηκαν στὸν Ναὸ δυὸ πολὺ ἰδιαίτερα πρόσωπα: ὁ Γέροντας Συμεὼν καὶ ἡ Ἄννα, ἡ θυγατέρα τοῦ Φανουήλ.
Ὁ Δίκαιος Συμεών, βαστάζοντας στὰ χέρια τοῦ τὸν Μεσσία, εἶπε: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου Δέσποτα ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν Σου» (Λουκ. 2:29-30). Ὁ Συμεὼν ἀνέφερε ἐπίσης τὰ ἀκόλουθα γιὰ τὸ παιδίον Ἰησοῦν (Λούκ. 2:27): «Ἰδοὺ οὖτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ» (Λουκ. 2:34).
Ἡ προφήτις Ἄννα, ἡ ὁποία ἀπὸ τὴ νεότητά της ὑπηρετοῦσε τὸν Θεὸ μὲ νηστεῖες καὶ δεήσεις, ἀναγνώρισε στὸ πρόσωπό Του τὸν Μεσσία καὶ δόξασε τὸ Θεό.Ὕστερα κήρυξε στοὺς κατοίκους τῆς Ἱερουσαλὴμ τὴν ἔλευση τοῦ ἐπὶ μακρὸν ἀναμενόμενου Ἐνός.
Ὅμως οἱ Φαρισαῖοι, ποὺ ἦταν παρόντες στὸν Ναὸ καὶ εἶδαν καὶ ἄκουσαν ὅλα τοῦτα, ἐξαγριώθηκαν μὲ τὸν Ζαχαρία ἐπειδὴ εἶχε τοποθετήσει τὴν Παρθένο Μαρία στὸν χῶρο τὸν προορισμένο γιὰ τὶς παρθένους καὶ ἀνέφεραν τὸ περιστατικὸ στὸ βασιλιὰ Ἡρῴδη.
Πεπεισμένος ὁ Ἡρῴδης ὅτι αὐτὸ τὸ παιδὶ ἦταν ὁ νέος βασιλιὰς γιὰ τὸν ὁποῖον τοῦ εἶχαν μιλήσει οἱ Μάγοι ἀπ’ τὴν Ἀνατολή, ἔστειλε ἀμέσως στρατιῶτες νὰ θανατώσουν τὸν Ἰησοῦ.
Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ ἁγία οἰκογένεια εἶχε ἤδη ἐγκαταλείψει τὴν πόλη καὶ ἦταν καθ’ ὁδὸν πρὸς τὴν Αἴγυπτο, ὑπὸ τὴν καθοδήγηση ἀγγέλου τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου στὸν Ναὸ ἑορταζόταν ἤδη ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανούς, ἀλλὰ ὁ μεγαλειώδης ἑορτασμὸς της καθιερώθηκε τὸ ἔτος 544 ἐπὶ αὐτοκράτορας Ἰουστινιανοῦ.
Πηγή: Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΜΗΝΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΘΩΣ».
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν.
Κοντάκιον
Ἦχος α’.
Ὁ μήτραν παρθενικὴν ἁγιάσας τῷ τόκῳ σου, καὶ χεῖρας τοῦ Συμεὼν εὐλογήσας ὡς ἔπρεπε, προφθάσας καὶ νῦν ἔσωσας ἠμᾶς Χριστὲ ὁ Θεός. Ἀλλ’ εἰρήνευσον ἐν πολέμοις τὸ πολίτευμα, καὶ κραταίωσον Βασιλεῖς οὖς ἠγάπησας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.
Ὁ Οἶκος
Τῇ Θεοτόκῳ προσδράμωμεν, οἱ βουλόμενοι κατιδεῖν τὸν Υἱὸν αὐτῆς, πρὸς Συμεὼν ἀπαγόμενον, ὃν περ οὐρανόθεν οἱ Ἀσώματοι βλέποντες, ἐξεπλήττοντο λέγοντες· θαυμαστὰ θεωροῦμεν νυνὶ καὶ παράδοξα, ἀκατάληπτα, ἄφραστα, ὁ τὸν Ἀδὰμ δημιουργήσας βαστάζεται ὡς βρέφος, ὁ ἀχώρητος χωρεῖται ἐν ἀγκάλαις τοῦ Πρεσβύτου, ὁ ἐπὶ τῶν κόλπων ἀπεριγράπτως ὑπάρχων τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ, ἑκὼν περιγράφεται σαρκί, οὐ Θεότητι, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.
Μεγαλυνάριον
Σήμερον ἡ Πάναγνος Μαριάμ, τῷ Ναῷ προσάγει, ὥσπερ βρέφος τὸν Ποιητήν, ὃν ἐν ταῖς ἀγκάλαις, ὁ Πρέσβυς δεδεγμένος, Θεὸν αὐτὸν κηρύττει, κἂν σάρκα εἴληφε.
