Έχει ξεχωριστή ευλογία η γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Στην καρδιά του Δεκαπενταύγουστου. Στη μέση της νηστείας. Λίγο πριν το Πάσχα του καλοκαιριού. Εκπέμπει ανεκτίμητα πνευματικά μηνύματα και εμπνέει τον πιστό στον αγώνα για το φως της σωτηρίας του.
Κανονικά ο Κύριος δεν μετεμορφώθη αλλά επέτρεψε για λίγο στους τρεις μαθητές να δουν το αληθινό και λαμπρό πρόσωπο της δόξας Του. Αυτό που πραγματικά και συνεχώς διαθέτει. Δεν μπορούσε να πάρει μαζί του όλους τους Αποστόλους, γιατί τότε θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί στο Θαβώρ και ο Ιούδας. Σαράντα ημέρες πριν τη Σταύρωσή Του.
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα στην ανάμνηση του γεγονότος, σε μια εποχή που η πλάση είναι λουσμένη άπλετα στο εξωτερικό καλοκαιρινό φως του ήλιου, αναθαρρεί και η δική μας ύπαρξη ελπίζοντας πως θα καταφέρει να γευτεί μέσα της λίγο περισσότερο φως.
Αυτό ασφαλώς χρειάζεται πολλές προϋποθέσεις και προσπάθειες απ΄ την πλευρά μας. Και πάνω από όλα καθαρή ζωή και αδιάλειπτη, αμετεώριστη προσευχή. Αλλά κυρίως πρέπει ο Θεός να επιτρέψει να το γευτούμε, αν το ταμείο της καρδιάς μας είναι καθαρό και η προαίρεσή μας αγαθή.
Είναι ιδανική συγκυρία η γιορτή αυτή για να φωτιστεί ο σκοτεινός μας νους. Όπως στους ναούς ανήμερα της Μεταμορφώσεως αγιάζουν τα σταφύλια, που είναι ένας καρπός έξω από μας, πολύ περισσότερο απαιτεί φωτισμό και η ψυχή μέσα μας.
Όλα ξεκινάνε και καταλήγουν μέσα στο θυσιαστήριο της καρδιάς. Αν σήμερα δεξιωθήκαμε τον Χριστό εκεί, συνομιλήσαμε, παρακαλέσαμε και ανθρωπίνως προσπαθήσαμε, τότε έστω και για λίγο βρεθήκαμε μαζί με τους τρεις Αποστόλους στη θέα των ουράνιων σκηνωμάτων, που τόσο τους δελέασαν, ώστε ζήτησαν από τον Κύριο να κατασκηνώσουν για πάντα εκεί. Πολλή η ευλογία και η αγαλλίαση, μεγάλη η ανάπαυση και η χαρά, ανείπωτη η θεϊκή αγάπη.
Καθένας μας σήμερα έχει μεγάλη ανάγκη από τη Θεία Μεταμόρφωση. Πρώτα για να διώξει από την ψυχή του την κατάθλιψη και να πολεμήσει τη μαυρίλα, που αιωρείται πάνω από την πρόσφατα καμένη γη…της πατρίδας μας με την τραγική εκατόμβη αθώων αδελφών μας και όχι μόνο…
Και μετά για να βρει το φως έδαφος στην καρδιά του καθενός μας, ώστε ο κάθε πονεμένος να δεχτεί ακτίνες παρηγοριάς μέσα στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας μας, όπου γιατρεύονται οι πόνοι και μαλακώνουν οι πληγές.
Τα μυστήρια, η καρδιακή προσευχή, οι ακολουθίες, η Βυζαντινή μουσική, οι ψαλμωδίες απαλύνουν τον πόνο όσο τίποτε άλλο και θεραπεύουν τα ψυχικά τραύματα των πιστών στο μεγάλο νοσοκομείο της Ορθοδοξίας.
Θαρθεί εποχή που θα είμαστε όλοι πιστοί και Ορθόδοξοι, έλεγε ο όσιος Παίσιος. Αληθινοί χριστιανοί. Αυτό δεν γίνεται έξω από μας. Γίνεται πρώτα μέσα μας.
Είναι σίγουρα άσκοπο να κυνηγάμε ουράνια χαρίσματα αλλά χρειάζεται να γνωρίζουμε τουλάχιστον όλοι πως σκοπός μας είναι ο φωτισμός της ψυχής, που μας φανερώνει τη δόξα του Θεού, όπως έγινε και στους τρεις μαθητές.
Οι Άγιοι Πατέρες υπήρξαν κυνηγοί του Ακτίστου Φωτός. Κάτι που σε μας ακούγεται τόσο μακρινό και παράξενο μέσα στον μετεωρισμό, την εξωστρέφεια και την διάχυση της σκέψης μας, μέσα στο θολό ωκεανό των σύγχρονων προβλημάτων.
Κι έρχεται η Μεταμόρφωση του Κυρίου να μας πει πως το φως ο Κύριος το φανέρωσε για μας και πως πρέπει να το ζητάμε από Κείνον. “Κύριε φώτισόν μου το σκότος”! Να μια πολύ κατάλληλη, περιεκτική και σύντομη προσευχή του Αγ. Γρηγ. του Παλαμά.
Πώς να το ζητάμε; Στην προσευχή, στο πετραχήλι του πνευματικού, πέφτοντας στα γόνατα – που θάπρεπε να είναι ροζιασμένα από τις μετάνοιες – ως ταπεινά μετανοούντες, καθώς οι γονυκλισίες είναι η γυμναστική της ψυχής κατά τον Άγιο Πορφύριο.
Το φως του Χριστού διώχνει το σκοτάδι κι έχει τόσες βαθμίδες, που μπορεί κανείς να θεωρεί ακόμα και τον ήλιο για φεγγάρι, όπως έπαθε ο Άγ. Παϊσιος, όταν τον περιέλουσε η Θεία ακτινοβολία. “Φως Χριστού φαίνει πάσι”!
Ταπεινοφρόνως εκλιπαρούμε τον Θεό καταληκτικά, ώστε μια ακτίδα του θείου φωτός της Μεταμορφώσεως να μπει από τη χαραμάδα κάθε δοκιμαζόμενης ψυχής – και όλων μας βασικά, γιατί όλοι δοκιμαζόμαστε – και να διαλύσει τα σκοτάδια της πνευματικής μας ακαμψίας και της σκληροκαρδίας μας.
Κι αντί να κάνουμε αφοριστικές επικρίσεις για τα χάλια των άλλων γύρω μας, που όλοι μας φταίνε, πράγμα που μας ρίχνει στα τάρταρα της κατάκρισης και της ιεροκατηγορίας, ας προτιμήσουμε να κάνουμε το όρος Θαβώρ πνευματικό μας ορμητήριο.
Κι από κει αενάως να ζητάμε από τον Κύριο:
Φως…περισσότερο φως!
@Πνευμ. δικαιώματα-σύνταξη-επιμέλεια-μορφοποίηση:Eva Arvaniti
