Επαίνου άξιο και θαυμαστό είναι την άνοδο να συναντάς
Κι από τα χαμηλά, σαν πέταγμα, την πρόοδο ν’ ακουμπάς
Άλλοτε σαν κάμπια στην γη ήσουν κολλημένη
Και τώρα με φτερά… πεταλούδα δοξασμένη
Με πανέμορφη αρματωσιά τον ουρανό πλέον αγγίζεις
Κι άλλοτε το χώμα ήξερες μονάχα να μυρίζεις
Όταν όμως η πρόοδος είναι ψηλά πολύ
Εγκράτεια και προσοχή… μην πέσεις από ’κει
Γιατί το πέταγμα το δυνατό αλαζονεία της πικρίζει
Και ο κομπασμός, σαν παγίδα, τα φτερά τα τραυματίζει
Μπορεί στην ζωή να πέτυχες και πεταλούδ’ αναγεννήθηκες
Μα μη ξεχνάς, απ’ τα σκουλήκια έρχεσαι κι εκεί γεννήθηκες
