Ο ιερέας Παράσχος Κυρκούδης γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1870 στη Νικίσιανη. Από νέος ξεχώριζε γιά τήν ευσέβειά του. Το 1905 χειροτονήθηκε ιερεύς στή μεγάλη καί ιστορική Μονή τής Εικοσιφοινίσσης. Ώσπου πέθανε υπηρέτησε τό χωριό του. Έπεσε κι αυτός θύμα τής Βουλγαρικής αγριοτητός.
Στήν κατοχή μιά μέρα ο Βούλγαρος Δήμαρχος Νικίσιανης τόν διέταξε νά κάμη ένα γάμο. Ο π. Παράσχος όμως εγνώριζε ότι καί οι δύο μελλόνυμφοι ήσαν έγγαμοι και γι’αυτό προέβαλε αντίσταση. Ο Δήμαρχος τόν ενεθάρρυνε λέγοντας του ότι θα τόν υποστήριξη ο ίδιος καί ό Δεσπότης.
-Μά κύριε Δήμαρχε, αυτό είναι παράνομο, παρετήρησε ό ιερεύς.
Ο Δήμαρχος δέν ήθελε υποδείξεις και ό ιερεύς έπρεπε να προσέχη.
-Και τή ζωή μου νά μού στοιχίση ή αρνησίς μου, πώς αλλιώς να κάμω; είπε ο παπάς. Έφυγε ό Δήμαρχος κάνοντάς του απειλητική σύσταση.
Ό ιερέας καταστενοχωρημένος έμεινε σπίτι αδιάθετος δύο – τρείς ημέρες. Ο Δήμαρχος ενδιαφέρθηκε γιά τήν απουσία τού παπά. Κι όταν είπαν πώς είναι άρρωστος, τού έστειλε ένα Βούλγαρο γιατρό στό σπίτι.
Ό γιατρός γνωμάτευσε πώς έπρεπε να πάη στό νοσοκομείο στήν Καβάλα. Αυτό κι έγινε. Αλλά σε δύο – τρείς μέρες ό π. Παράσχος πέθανε, δηλητηριασμένος από τούς Βουλγάρους, κατά κοινήν ομολογίαν.
Ήταν από τούς σπάνιους ιερείς. Πράος, ταπεινός, διδακτικός, φιλάνθρωπος. Ζωντανός καί γεμάτος δράσιν λειτουργός τής Εκκλησίας. Στήν καρδιά του είχε τόν Χριστό καί τό ποίμνιό του.
Ζούσε μέσα στήν ψυχή όλων τών ενοριτών του. Ήταν γι’αυτούς τό σύμβολο τής Πατρίδος καί τής θρησκείας. Ένας “αληθινός σύγχρονος Άγιος” πού έγινε καί μάρτυρας.
Μπόρεσε κι έμεινε “πιστός άχρι θανάτου” γιά νά διεκδίκηση δικαιωματικά καί “τόν στέφανον τής ζωής”.
Ή προσευχή αυτή είναι δική του. Βρέθηκε σ’ ένα του βιβλίο μέσα. Βαρόμετρο τής αγιότητός του.
“Δέσποτα, Κύριε, ο Θεός ημών, ο πατάσσων καί πάλιν ιώμενος, ο τούς πειρασμούς επιτρέπων καί παραχωρών, αλλ’ ουκ εών πειρασθήναι ημάς υπέρ δύναμιν, αλλά ποιών καί τήν έκβασιν τού δύνασθαι ημάς υπενεγκείν, ό τήν ειρήνην τήν πάντα νούν υπερέχουσαν διδούς τοίς πιστοίς καί επιγνωκόσι τό άγιόν Σου θέλημα, ο τήν είς αλλήλους αγάπην ώς τό κύριον χαρακτηριστικόν γνώρισμα τών μαθητών σου διδάξας, Σοί Κύριε·
Ευχαριστίας καί δοξολογίας προσάγομεν επί τή λήξει τών καταλαβόντων ημάς δεινών, επί τή καταστολή καί κατασιγάσει στάσεων καί αναρχίας και επί τή βραβεύσει καί κραταιώσει τής εννόμου τάξεως καί τού ήρεμου και ήσυχίου βίου. Ότι Δέσποτα επλήσθη ή ταπείνωσις ημών εσμικρύνθημεν παρά πάντα τα έθνη καί ή πληγή ημών στερεά καί φλεγμαίνουσα εγεννήθη και εξερρύημεν ώς φύλλα διά τάς αμαρτίας ημών, διά τήν από τής αγάπης καί ομονοίας απομάκρυνσιν· αλλ’άνες Κύριε, άνες ό φιλανθρωπότατος Θεός ημών, οικτείρησον ό συμπαθέστατος καί ελεήμων Δεσπότης καί μή τώ θυμώ σου ελέγξης ημάς, ίνα μή εκτριβώμεν, μηδέ τή οργή σου παιδεύσης ημάς, ίνα μή αφανισθώμεν.
Αλλά γενού μεθ’ ημών, διότι ούκ αδυνατεί παρά Σοί σώζειν καί έν πολλοίς καί έν ολίγοις.
Κστίσχυσον ημάς Κύριε ό Θεός ημών, ότι επί Σοί πεποίθαμεν καί επί τώ ονόματί σου τεθαρρήκαμεν καί πιστωθήτω δή τό ρήμα σου ό ελάλησας πρός ημάς, διότι μεθ’ ημών εί πάσας τάς ημέρας έως τής συντελείας τού αιώνος.
Υψωθήτω κέρας χριστιανών Ορθοδόξων, απόδος ημίν τήν σήν ειρήνην καί τήν σήν αγάπην, σύνδεσον τήν ομογένειαν ημών έν αρρήκτω και αρραγεί συνδέσμω, έμπνευσον πάσι βουλάς αγαθάς καί εθνοσωτηρίους, ενίσχυσον τόν λαόν σου τόν περιούσιον καί ενδυνάμωσον καί κραταίωσον τούς άρχοντας ημών καί δός αυτοίς άνεσιν τών κατεχόντων αυτούς ανιαρών καί παραψυχήν ταχείαν καί απαλλαγήν από εμφυλίων ερίδων καί διενέξεων, σύναψον τά εθνικά ημών στρατεύματα είς μίαν ομόνοιαν καί ειρήνην καί πάσης επιβολής ορατών καί αοράτων εχθρών ανώτερα αυτά διατήρησον, ώς αν τό πολυπαθές ημών έθνος ήρεμον καί ήσύχιον βίον διάγη καί πάσαν επεγειρομένην κατ’αυτού ταραχήν καί επιβουλήν τή αμάχω σου δεξιά διασκέδασον καί μακράν αυτώ καί ένδοξον τήν ζωήν χάρισαι, όπως καί δι’ ημών τών ταπεινών δούλων σου δοξασθή τό πανάγιον όνομά σου, τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος νύν καί αεί καί είς τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
Μνημείο πολιτισμού καί πνευματικότητος ή βαθυστόχαστη αυτή προσευχή.!
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΗΜΝΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
“ΠΙΣΤΟΙ ΆΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ”
* * *Η Β’ Βουλγαρική κατοχή στην Ανατ.Μακεδονία 1916-1918
