Περίμενα μέρες, εβδομάδες και ήμουν πρόθυμος ακόμα και μήνα, επειδή τα ταχυδρομεία και τα courier πολλές φορές λόγω φόρτου εργασίας είναι ενίοτε ασυνεπή, για να λάβω την πολυπόθητη επιστολή – πρόσκληση για την τιμητική γιορτή προς τιμήν του μακαριστού Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Πανορμίτου Σύμης, Αρχιμανδρίτου Γαβριήλ Μαργαρίτη.
Όλοι οι έχοντες νου Συμιακοί ανέμεναν στην εκδήλωση αυτή, όλοι οι στενοί συνεργάτες του μακαριστού Ηγουμένου να παρευρίσκονται ως επίσημοι προσκεκλημένοι, αφού καταλληλότεροι ομιλητές για την προσωπικότητα του τιμωμένου προσώπου δεν υπήρχαν ούτε υπάρχουν.
Όμως η πραγματικότητα, όπως την προέβαλε ο τηλεοπτικός σταθμός ΘΑΡΡΙ με διέψευσε έτι μίαν φοράν. Είδαμε τους έτερους εκάτερους να πρωταγωνιστούν και να αναφέρονται στον Ηγούμενο Γαβριήλ με «πειστικότητα» και ύφος ρητορικό σαν ex cathedra καρδινάλιοι.
Διοργανωτής ήταν ο άλλοτε συνεργάτης μου και αχάριστος υπέρ το δέον, το οποίο εκάλεσα κοντά μου μεθ΄ παρακλήσεως φίλου του νυν κληρικού της Ρόδου, μαζί με την Μαρία Φανουράκη και αφού εδραιώθηκε εργασιακά μετέφρασε την αγνή αγάπη μας ως οίκτο και έδειξε το αληθινό καταυλακιώτικό του πρόσωπο.
Από την φιέστα παρέλασε και ένας άσχετος και ανίδεος ανερχόμενος κόλακας με μια καταπληκτική γραβάτα, αναμασώντας το ετερόφωτο και ετερόγραπτό του κείμενο.
Η λήξη της γιορτής ήταν με το χαρμόσυνο άγγελμα ότι το Γηροκομείο, του οποίου υπήρξα με την ίδρυση του ο πρώτος Προϊστάμενος (με την υπ. Αριθμό αδείας 7688/1997) με Διευθυντή τον Ηγούμενο Γαβριήλ, επαναλειτουργεί και η είδηση καταχειροκροτήθηκε απ΄αυτούς που συνυπρόγραψαν και επευφημούσαν την παύση της λειτουργίας του ως οικονομική συμφορά για το παγκάρι της Μονής.
Μην ξεχνούν πως υπήρχε υγιέστατο ταμείο με τραπεζικό λογαριασμό στα ονόματα δυο πλην εμού. Χρηματοδοτείτο από την τότε Νομαρχία Δωδεκανήσου κάθε μήνα και οι φιλοξενούμενοι κατέθεταν την όποια σύνταξη τους στο Γηροκομείο.
Πουθενά όμως δεν είδα άλλοτε στενούς συνεργάτες του Ηγουμένου Γαβριήλ. Ας ξεκινήσω με σειρά αρχαιότητας. Αρκετοί εργαζόμενοι παρόλο που κάποιοι ζουν ήταν απόντες. Ηχηρή απουσία ήταν αυτή του κ. Γιάννη Βολονάκη και της οικογένειας του, ο οποίος ανήλωσε τον εαυτό του, για να χαίρονται σήμερα οι επείσακτοι – παρείσακτοι το εκσυγχρονισμένο κατασκευαστικό – κτιριακό θαύμα της Μονής του Πανορμίτη.
Από την εκδήλωση απουσίαζε η κ. Μαρία Λεβεντέρη, τη οποίας ο πατέρας σε καιρούς χαλεπούς ξεπούλησε τα πάντα που είχε στην κατοχή του για να συστήσει το καφενείο της Μονής.
Επίσης η κ. Μαρία Φανουράκη η οποία εδιώχθη αδίκως με φρικτά βάναυσα μυστήρια έως κόβοντας της το ηλεκτρικό ρεύμα κ.α. μετά τον Ηγούμενο καθεστώς, που έδωσε τα πάντα για να διαφημίσει την Μονή με την άφθαστη φιλοξενία της. Και ποιος δεν την θυμάται σαν την ανοικτή αγκάλη των προσκυνητών και την αριστοκρατική φινέτσα της με τα κεράσματα στο Υδραϊκό ;
Έρχομαι τώρα και στην μετριότητα μου.
Στοχάζομαι αν υπάρχει άνθρωπος άλλος που να έζησε τόσες ώρες επί 10 και πλέον έτη κοντά στον Ηγούμενο Γαβριήλ. Ίσως τα πρωτεία να τα διεκδικεί και ο Αρχιμανδρίτης Ιερόθεος Κοενάκης. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό.
Κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει σε τόσο βάθος το πρόσωπο του μακαριστού τα οράματα και τις ανησυχίες του. Ήμουν ο ιδιαίτερος του και κατά κοινή ομολογία ο προβεβλημένος του. Εμένα προέκρινε απ’ όλους τους συνεργάτες του και σε μένα εναπέβλεπε τον διάδοχο του γιατί κανείς άλλος δεν πόνεσε την Μονή όπως εγώ.
Όταν λοιπόν λόγοι υγείας με οδήγησαν στη Ρόδο σε συνάρτηση με τις υποδείξεις του πνευματικού μου πατρός η πικρία του ήταν ανείπωτη. Στο γραφείο μου έμπαιναν άνθρωποι κάθε βεληνεκούς και ένιωθαν δέος αντάξιο του κύρους της Μονής. Όλοι τους ανεπαύοντο κατά την εαυτών χρείαν.
Το κενό της απουσίας μου φρόντισαν όμως όλοι οι αχάριστοι και υπ’ εμού ευεργετημένοι να το εκμεταλλευτούν και να το στρέψουν σαν αυτεπίστροφον (μπούμεραγκ) εναντίον μου διαδίδοντας ψευδείς ειδήσεις για να κερδίσουν έρποντας και λείχοντας εφήμερη εύνοια.
Μέχρι σήμερα το όνομα μου και οι ικανότητες μου είναι ικανά να τους ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά της παχυλής ευημερίας τους και σε κάθε περίσταση αμολούν δηλητήριο μη έχοντας κάτι συγκεκριμένο να μου καταλογίσουν. Έπειτα είναι γνωστό ότι ο φθόνος είναι ίδιον χαρακτηριστικό των αυλοκολάκων οι οποίοι τρέμουν ανά πάσα και στιγμή την εδώ ή την άνωθεν Νέμεση.
Παραφράζουν στα μέτρα τους το «οι πρώτοι έσχατοι και το αντίστροφο» για να παιανίσουν την ισχύ τους και την ελάσσονα θέση των αντιπάλων τους.
Ζη όμως Κύριος ο Θεός και εν ώρα Κρίσεως και Ετάσεως τα κρυφά φανερωθήσονται και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης.
Στην Αγία Προσκομιδή είστε στους πρώτους Γέροντα μου Γαβριήλ μετά του Αποστόλου Αρχιερέως του χειροτονήσαντα με. Κανείς άλλος δεν φέρει ανεξίτηλη την σφραγίδα των ευεργεσιών σου ως εγώ ο ταπεινός Λευίτης. Σε σένα χρωστώ το κατά Χριστόν Ζην.
Μνησθείη Κύριος ο Θεός
Πρωτευόντος του Λειτουργού του, Γαβριήλ Μαργαρίτου
Γονυκλινώς και νοερώς ασπάζομαι τον υπό σου αράμενον Σταυρόν εν τω μνήματι Σου.
Ο πνευματικός σου υιός
Αρχιμανδρίτης Ι.Μ.Ρ., Αθανάσιος Μισσός
