Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται. Με τα δυο αυτά οξύμωρα σχήματα λόγου ο ιερός υμνωδός θεολογεί και αποδίδει το άρρητο μυστήριο της Κοίμησης της Υπεραγίας Θεοτόκου και την επόμενη εκπόρευση των ευεργεσιών του παραδόξου τούτου θαύματος στο ανθρώπινο γένος.
Η Παναγία Μήτηρ του Θεού ως υπάρχουσα μόνη πηγή της ζωής, ότι εκ λαγόνων παρθενικών της προήλθε ο Ζωοδότης Κύριος, ολοκληρώνοντας τον κύκλο ύπαρξης της, τόσο με την παράδοξο σύλληψη της από τους Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα, όσο και με την ακατάληπτη του πνεύματος της εν αγκάλαις του γεννητού Υιού της, μεθίσταται στον ουρανό.
Θεάρχιον νεύμα επισυνάγει τους Αποστόλους με μόνο απόντα τον Θωμά.
Όλες τις προηγούμενες ημέρες καταλύει στην οικία του επιστηθίου Υιού της και Ευαγγελιστού Ιωάννη. Έχοντας λάβει σχετική πληροφορία προετοιμάζεται ψυχή τε και σώματι προσευχομένη στο Όρος και διαμοιράζοντας τα πενιχρά υπάρχοντα της σε πτωχούς και αναξιοπαθούντες.
Τη ημέρα της τελευτής της οι Άγιοι Απόστολοι μεταρσίως αιρόμενοι εν νεφέλαις μεταφθάνουν και περικυκλώνουν το Σεπτό της Λείψανο και το οδηγούν στον προορισμένο τόπο του κηδεύσαι.
Στα μάτια όμως των ανθρώπων δεν ήρκησε ο πόνος της, όταν ρομφαία δίστομος διεπέρασε την καρδιά της, όπως προφητικά της είχε αναγγείλει ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος στην Υπαπαντή, βλέποντας τον Υιός της αδίκως πάσχοντα και επί ξύλου κρεμάμενον ως κακούργον και ζηλωτές Ιουδαίοι προσπαθούν να ανατρέψουν το φέρετρο της για διασυρμό.
Όλοι όμως τυφλώνονται και ένας που εγγίζει τελικά δέχεται την κοπή των χειρών του από την πύρινη ρομφαία του Αρχαγγέλου.
Μετά τρεις ημέρας καταφτάνει ο Θωμάς και οδηγούμενος στον τάφο αποκαλύπτεται το Παράδοξον. Ο τάφος είναι κενός. Το Θεοδόχον Σώμα Της έχει αναληφθεί και μετέστη προς ουρανόν. Μετά την Κοίμηση της δηλαδή γεύθηκε θάνατον και εν συνεχεία ανέστη και ανελήφθη.
Στο σημείο αυτό έγκειται και η πλάνη της Καθολικής Εκκλησίας περί Μαριολογικού δόγματος με γενεσιουργό τον Πάπα Πίο τον ΙΒ’, ο οποίος κήρυξε την ενσώματη ανάληψη της Θεοτόκου.
Έτσι λοιπόν ο δύσπιστος Θωμάς ως πρωταγωνιστής της Θείας Οικονομίας αποκαλύπτει το μυστήριον και έκτοτε σ’ Αυτόν εμπιστεύει η Θεοτόκος την Τιμία Ζώνη Της προς παραμυθία των βροτών και παντοίαν ίασιν.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το κοσμοϊστορικό γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η οποία γέγονε μήτηρ του ποιητού των απάντων στέκεται καταλυτικό. Η Θεοτόκος ανυψούται και δι’ Αυτής το Βρότειον γένος αναβιβάζεται.
Η τριετίζουσα δάμαλις των Εισοδίων δεχομένη τον Ευαγγελισμό, καθίσταται πρέσβειρα μας αδιάλειπτος προς Κύριον.
Η προ τόκου και μετά τόκον Παρθένος άμα τη ενδόξω Κοιμήσει της δεν καταλείπει τους χριστιανούς. Καθέναν που επικαλείται το άγιον της όνομα, τον διαφυλάττει με τις σωστικές της πρεσβείες αλώβητον στα βέλη του πονηρού.
Οι μεσιτείες της εξασφαλίζουν στους πιστούς την λύτρωση και σωτηρία εκ θανάτου στις ψυχές των.
Έχοντας την Παναγία στις καρδιές μας αντλούμε θάρρος για να ανταπεξέλθουμε το στάδιον του βίου.
Δι’ Αυτής εθεώθημεν και εν Αυτή καυχώμεθα.
Δαυϊτικήν ωδήν αναμέλπωμεν πάντοτε και εν παντί αυτή, η ως Μητέρα ημάς σώους και αβλαβείς διαφυλάττει.
Υπεραγία Θεοτόκε μέμνησο καμού του ταπεινού
Αθανασίου Μισσού, Αρχιμανδρίτη της Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου
