Γράφει ο Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου, Αθανάσιος Μισσός
Παγκόσμια κοσμική γιορτή της μητέρας σήμερα και σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης οι μητέρες έχουν την τιμητική τους. Η Ορθόδοξη παράδοση βέβαια απ’ αιώνων όρισε την δεσποτική εορτή της Υπαπαντής του Σωτήρος μας ως ενιαύσια επέτειο για τις μητέρες.
Ο λόγος όμως δεν είναι περί του ορθοτέρου εορτασμού ή μη αλλά αν η γιορτή αυτή είναι επίφαση ή βιωματική αγάπη εφ ‘ όρου ζωής.
Σήμερα τα ζαχαροπλαστεία και τα ανθοπωλεία έχουν την τιμητική τους καθώς πλειάδα συνανθρώπων μας θα προσφέρουν στις μητέρες τους ένα ελάχιστο αντίδωρο ευεργεσίας για την αμέριστη αγάπη που εισέπραξαν απ’ τα ιερότερα πρόσωπα της ζωής τους.
Ο λόγος φυσικά για την μάνα, την μητέρα μας που μας κυοφορούσε αγόγγυστα και μας ανέθρεψε με κόπο και θυσίες.
Όλοι οι ποιητές, όλων των εποχών και όλων των πολιτισμών ύμνησαν την ιερή σχέση μητέρας παιδιών και την ανήγαγαν σε θεία πρόνοια, ώστε στην κοινωνία μας τα παιδιά να εξέρχονται αρμονικά και με πληρότητα ψυχής και σώματος.
Η μάνα, όπως την ανύψωσε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός στα σχεδιάσματα των ελεύθερων πολιορκημένων είναι εικόνα καθηλωτική. Η μάνα μαραζώνει στη θέα του παιδιού της που τήκεται ωσεί κηρός από την σιτοδεία.
Η σχέση αυτή λαμβάνει Αγία διάσταση με το πρόσωπο της Παναγίας μας που τιτρώσκεται τα σπλάχνα βλέποντας τον Υιόν της αδίκως πάσχοντα. Αλλά και ο Υιός της ακόμα και την έσχατη στιγμή πάνω στο Σταυρό θέλει να μην την αφήσει απροστάτευτη μέσα στον μανιώδη όχλο των Εβραίων, γι’ αυτό και μεριμνά για την υιοθεσία εκ μέρους της του αγαπημένου Ιωάννου.
Σήμερα η φύση της Ελληνίδας μητέρας είναι ένα ηδυμιγές κράμα στοργής, αγάπης, αφιέρωσης και θυσίας.
Ελάχιστα στοιχεία έχουν αλλάξει στο διάβα των καιρών. Η αρχαία Ελληνίδα μάνα με την ιδιοσυγκρασία της συναντάται στο Βυζάντιο και στην νεώτερη Ελλάδα.
Ο αλτρουισμός και η ανιδιοτέλεια αλλά και η υπερπροστατευτικότητα είναι σήματα κατατεθέντα.
Κάθε άνθρωπος έχει επομένως την ιερή υποχρέωση να προβεί με την ενηλικίωση του σε έναν απολογισμό της μητρικής αγάπης που απλόχερα του εδόθη και να σέβεται μέχρι τελευταίας πνοής τους γονείς του και προπαντός την μάνα .
Μιλάμε για πρόοδο και ανθρωπισμό την ίδια στιγμή που οι οίκοι ευγηρίας σφύζουν από γηραιές μητέρες που έδωσαν τα πάντα στα παιδιά τους χωρίς να βρουν ανταπόκριση.
Με τι συνείδηση άραγε κοιμούνται τέτοιοι άσπλαχνοι άνθρωποι όταν ξέρουν ότι οι γονείς τους είναι καθηλωμένοι σε εκκλησιαστικά ή ιδρύματα της πολιτείας;
Αφυπνιστείτε συνάνθρωποι μου !
Πόσο τραγικό είναι να βλέπουμε τους ανθρώπους μας να σιγοσβήνουν σε γηροκομεία, τα ιδρύματα σε κάθε περίπτωση είναι έσχατη λύση.
Δεν τιμά τον σημερινό πολιτισμό μας τέτοια εικόνα .
Ως κατακλείδα να πλέξω λιγάκι και το εγκώμιο της μητέρας μου, του μόνου στηρίγματος μου απτού επί γης μετά Θεόν φυσικά, της Αναστασίας που παρά τις αντιξοότητες ήρθη στο ύψος του ρόλου της και μου χάρισε τα πάντα απλόχερα.
Σ’ αυτήν οφείλω το ζην αλλά και το κατά Χριστόν ζην.
Χρόνια πολλά μητέρα μου !
Χρόνια πολλά και σ όλες τις μητέρες του κόσμου !
Ο μονάκριβος σου υιός !
Ο πάλαι Λεωνίδας και νυν πατέρας Αθανάσιος Μισσός.
Φωτογραφία 2016
