Στην αρχαιότητα οι Έλληνες διακρίνονταν σε Δωριείς, Ίωνες και Αιολείς όσον αφορά την φυλετική των ιδιοσυγκρασία. Οι συνεκτικοί τους δεσμοί όμως ήταν το ομόθρησκον, το όμαιμον και το ομόγλωσσον.
Παρά τους κλυδωνισμούς που διαχρονικά απείλησαν τον ελληνισμό, όπως η Περσικοί πόλεμοι, οι νεήλυδες γείτονες μας των Βαλκανίων επί βυζαντινής αυτοκρατορίας και τέλος η τετρακοσιετής υποδούλωσή μας στον οθωμανικό ζυγό, καταφέραμε να αντέξουμε, να αποτινάξουμε κάθε μορφή δουλείας και να ανασυστήσουμε το νεοελληνικό μας κράτος εκ θεμελίων και να αναγεννηθούμε εκ της τέφρας μας σαν τον φοίνικα.
Με την διάδοση του χριστιανισμού στην γηραιά Ήπειρο η Ελλάδα κατόρθωσε να γίνει πρωτοστάτης στα της πίστεως, μένοντας ακλόνητη στα τεθεσπισμένα της Αποστολικής Συνόδου με την διακήρυξη της ορθώς δοκούσης Εκκλησίας και την διάδοση του Ευαγγελίου στα πέρατα της οικουμένης.
Ως εκ τούτου το ομόθρησκον έλαβε μορφή ομόδοξου ώστε να μας διακρίνει από τις άλλες ομολογίες .
Μέχρι το 1922 η Οθωμανική αυτοκρατορία και οι Νεότουρκοι διαχώριζαν τους Έλληνες της Ιωνίας ως χριστιανούς. Έτσι ο χριστιανισμός ήταν αυτός που έδινε ταυτότητα στους Έλληνες μέσα στην φυλετική χοάνη της Μικράς Ασίας.
Πλέον όμως, ύστερα από τόσο αίμα και θυσίες ήρθαν οι αριστεριστές με την δεξιότροπη τσέπη, να θέσουν θέμα να μην αναγράφεται στα απολυτήρια των σχολείων το θρήσκευμα.
Ζωντάνεψαν έτσι οι μνήμες με τα δύο περίτρανα συλλαλητήρια, επί εποχής αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου, όταν η αρχή Δαφέρμου απαίτησε και εν τέλει πέτυχε την διαγραφή του θρησκεύματος από τα αστυνομικά δελτία ταυτότητας.
Αντί το παιδαγωγικό ινστιτούτο να ασχοληθεί με την ανασύσταση της Παιδείας μας έθεσε παράμετρο την απαράδεκτη θέση για την μη αναγραφή του θρησκεύματος στα απολυτήρια.
Είναι όμως δικαιολογημένη η εμμονή τους αφού στην θέα του Σταυρού και στο άκουσμα του Χριστού μας όλοι οι δαίμονες και οι δαιμονισμένοι φρίττουν και λυσσομανούν.
Τα ηνία της χώρας μας έπεσαν σε εθνικούς μειοδότες και σε αντίχριστους που αγαπούν μόνο τον Μωάμεθ και τον Βούδα, αφού η σκληρότητα της ψυχής τους και η πώρωση της συνείδησης τους προσπαθεί με κάθε τρόπο να πολεμήσει τον Κύριο και θεό μας Ιησού.
Εκ της θέσεως μας ήδη έχουμε καταφύγει στο ακυρωτικό δικαστήριο της χώρας μας, ώστε η τροπολογία αυτή να μην περάσει. Είναι απαράδεκτο η μοίρα μας να ρυθμίζεται από μια μικρή μειοψηφία ανθρώπων με συμπλεγματική προσωπικότητα.
Άλλα είναι τα φλέγοντα ζητήματα της Παιδείας και του έθνους μας. Στο κάτω κάτω μπορεί κάποιος να είναι αντικληρικαλιστής και να αυτοπροσδιορίζεται ως ντεϊστής, δεν έχει όμως το δικαίωμα να χλευάζει τα της πίστεως μας, εκτός κι αν είναι τόσο γενναίος που θα κάνει κάτι ανάλογο για τον Αλλάχ σε πλήθος μουσουλμάνων.
Έπειτα είναι τόσο μάταιο να λακτίζουμε την βουκέντρα. Ο Χριστός ζει και η εκκλησία είναι ο Κύριος μας παρατεινόμενος εις τους αιώνας.
Με αυτές τις σκέψεις ευχόμεθα ο Θεός να φωτίζει και να φέρνει νηνεμία στην ψυχική τρικυμία των κυβερνώντων.
Αθανάσιος Μισσός, Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου
