“Ελλάδα 2021” www.ekklisiaonline.gr & www.askitikon.eu
Οι Σουλιώτες ήταν αμιγής Ελληνικός πληθυσμός. Κάποιοι ανθέλληνες ιστορικοί των τελευταίων δεκαετιών έθεσαν θέμα ότι οι Σουλιώτες ήταν Αλβανοί. Η ιστορία όμως και οι πηγές της μαρτυρούν το αντίθετο. Ήταν χριστιανοί Έλληνες και γι’ αυτό κυνηγήθηκαν από τον Αλβανό Αλή Πασά Τεπελενλή των Ιωαννίνων. Τα ονόματα τους και η συμμαχίες τους δηλώνουν Έλληνες. Ξέρουμε επίσης ότι όσοι γλίτωσαν μετά την «Μπαμπεσιά του Βεζίρη» κατέφυγαν στο Μεσολόγγι και όπως σημειώνει ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, πολέμησαν όλοι ψυχή και σώματι «Στέκει ο Σουλιώτης μοναχός παράμερα και κλαίει». Το ήθος μάλιστα των Σουλιωτών, η τιμή και η ανδρεία τους ήταν παροιμιώδεις (χορός του Ζαλόγγου, Τζαβελαίοι, Μποτσαραίοι κλπ).
Η συμβολική έναρξη για την Εθνική μας παλιγγενεσία ήταν η 25η Μαρτίου, όχι όμως και η έναρξη του απελευθερωτικού μας αγώνα. Έτσι βάσει πηγών ξέρουμε ότι πολλές πόλεις, όπως η Πάτρα, η Καλαμάτα είχαν απελευθερωθεί νωρίτερα. Η επίσημη καθιέρωση της Εθνικής Επετείου έγινε επί Όθωνος.
Πάντως η Εκκλησία ευλόγησε τα όπλα, με αποκορύφωμα την σύναξη των οπλαρχηγών στην Αγία Λαύρα των Καλαβρύτων και την ευλόγηση τους από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό ο οποίος περιόδευσε όλη την Ευρώπη και τις Παραδουνάβιες ηγεμονίες στην συνέχεια διεξάγοντας εράνους για την οικονομική ενίσχυση του Αγώνα.
Η επίσημη Εκκλησία σκοπίμως δεν ήθελε την Επανάσταση, ώστε να μην αιματοκυλιστούν οι Ελληνικοί πληθυσμοί της Μ. Ασίας στο βωμό της αντίποινας. Όμως πλειάδα κληρικών με τρανταχτό παράδειγμα τον Γρηγόριο Δικαίο Παπαφλέσσα είχαν μυηθεί στην Φιλική Εταιρεία και έγιναν απόστολοι της Ιδέας.
Επίσης ο μαρτυρικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Ε’, ενώ αρχικά πιέστηκε να αφορίσει τους Φιλικούς και την Επανάσταση, τελικά αποκαλύφθηκαν οι προθέσεις του και βρήκε θάνατο δι΄ αγχόνης παραμονές του Πάσχα του 1821. Μαζί του επίσης απαγχονίστηκε και ο προκάτοχος του, ο Πατριάρχης Κύριλλος, θεωρούμενος και αυτός ως υποκινητής της εξεγέρσεως.
Οι κοτζαμπάσηδες είχαν λόγο στους Πασάδες και σχέσεις με τον Σουλτάνο. Όμως επί της ουσίας ήταν οι πρώτοι που λογοδοτούσαν για την απείθεια των ραγιάδων. Έτσι ο Πασάς της Τριπολιτσάς, παραμονές της Επανάστασης κάλεσε όλους τους προεστούς να του δώσουν εξηγήσεις και τους θανάτωσε μέχρις ενός για να εκφοβίσει το υπόδουλο, αλλά επαναστατημένο πλέον γένος. Τα μόνα μελανά σημεία των προεστών ήταν η φοροσυλλογή, η οποία πολλές φορές έκρυβε και ίδιον όφελος.
Στην επικράτεια της Ελλάδας υπήρχαν Αρβανίτες, Βλάχοι και άλλες εθνοτικές ομάδες. Όμως αν και η γλώσσα ή η διάλεκτος τους ήταν διαφορετική, είχαν ενιαία εθνική συνείδηση, κοινή θρησκεία και παραδόσεις.
Ο Ιμπραήμ Πασάς είναι γεγονός ότι είχε ξεκινήσει το 1825 από την Αίγυπτο με έναν πολυάριθμο στρατό με σκοπό να καταπνίξει την Επανάσταση στον Μωριά και στην Ρούμελη και να εποικίσει στην συνέχεια τις περιοχές. Το πέρασμα του ήταν φρικώδες. Κανείς δεν μπορούσε να τον αναχαιτήσει επειδή οι Έλληνες Οπλαρχηγοί είχαν διχαστεί με τον εμφύλιο. Ευτυχώς όμως Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) για δικούς τους λόγους τον συνέτριψαν με την Ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827 και έτσι η Επανάσταση των Ελλήνων έληξε προς το συμφέρον του λαού μας. Αλλιώς η έκβαση του αγώνα ήταν αβέβαιη.
Ο Αλή Πασάς λόγω του ανοιχτού πολέμου του με τον Σουλτάνο, όταν τόλμησε να ανεξαρτητοποιηθεί, βοήθησε θετικά στην Ελληνική Επανάσταση.
Πλήθος αγωνιστών ανδρώθηκε στην αυλή του και στα στρατόπεδα του και οι Έλληνες νικούσαν τα πρώτα χρόνια επειδή οι δυνάμεις του Σουλτάνου είχαν να αντιμετωπίσουν τους επαναστατημένους Έλληνες και τον αποστάτη Αλή Πασά.
Θεωρητικά ο αγώνας προετοιμάστηκε από τους Φιλικούς, τον Ρήγα Φεραίο και όλους τους Διαφωτιστές (Κοσμά Αιτωλό, Λούκαρι κλπ). Όμως οι κλέφτες και οι πρώην αρματολοί (ένα είδος Ελλήνων Αστυνομικών που σκοπό είχαν αρχικά την επιβολή της τάξης στην ύπαιθρο, που διόριζαν οι Οθωμανοί) ήταν η επιχειρησιακή δύναμη κρούσης.
Μέσα από την Κλεφτουριά γεννήθηκαν όλοι οι πρώτοι του αγώνα με τεχνική τον κλεφτοπόλεμο που συνέτριψε μεγάλες Στρατιές του Σουλτάνου.
Αθανάσιος Μισσός, Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου
Συνέχεια στο Μέρος Γ’