Στον απόηχο του ειδεχθούς εγκλήματος στην Πάτρα, με τις τρεις αθώες ψυχές που τόσο άδικα τους κόπηκε το νήμα της ζωής και η ψυχή μας κλαίει και θρηνεί για την κοινωνική μας παθογένεια.
Είδαμε να ζωντανεύουν σκηνές σατανικής επήρειας και μια σύγχρονη φερόμενη Μήδεια να βρίσκεται εν εξάλλω καταστάσει.
Είδαμε και έναν πατέρα να παίζει το θέατρο του παραλόγου και κάποιους ευαισθητούληδες να λιντσάρουν την πόρτα της οικίας που διέμεναν τα τρία αγγελούδια και να γίνονται δικαστές με τον φραπέ στο χέρι.
Ας αφήσουμε όμως τους γονείς, αυτοί ζούσαν με το δικό τους διεστραμμένο μυαλό και πάθος, χωρίς καμία επίγνωση της αξίας της ζωής.
Τόσους μήνες κανείς και ποτέ άραγε δεν είδε μια ένοχη συμπεριφορά να καταγγείλει;
Ή όλοι περίμεναν να βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων και να αρχίσουν να εφαρμόζουν τον νόμο της ζούγκλας;
Οι κοινωνικές υπηρεσίες με τους κοινωνικούς λειτουργούς τους ψυχολόγους κτλ. δεν είχαν τις κεραίες τους σηκωμένες; Τα φάρμακα δηλητήρια πως μπορούν να υπάρχουν στην αγορά ελεύθερα για κάθε χρήση;
Είναι δυνατόν σε μια κοινωνία με τόσο φιλότιμο και ανθρωπιά ποτέ κανείς να μην είδε κάτι ύποπτο; Τώρα βέβαια είναι αργά για κλάματα. Η ελληνική δικαιοσύνη θα δικάσει βάσει νόμων και η όποια απόφαση και πάλι θα είναι ανεπαρκής να “αναστήσει” τα τρία αγγελούδια.
Το θέμα είναι ότι όλοι μας πρέπει να έχουμε ευήκοα ώτα στις αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές και να προλαμβάνουμε το έγκλημα.
Με αυτά τα ολίγα και με πόνο ψυχής γράφω ταύτα !
Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Μισσός
