Το µοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων, δηµιούργηµα του Αρχιεπίσκοπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερώνυµου, βρίσκεται σκαρφαλωµένο σε απότοµο βράχο στη Ζάλτσα Βοιωτίας.
Εκεί αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο, διαβάζει, προσεύχεται, γράφει άρθρα, συγκεντρώνει υλικό για τα επόµενα βιβλία του, προετοιµάζεται για την Ιεραρχία, υποδέχεται τους φίλους του και µεταµορφώνεται σε έναν πραγµατικό αγρότη και κτηνοτρόφο.
Στο μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων, στη Ζάλτσα Βοιωτίας, θα βρεθεί τις επόµενες ηµέρες ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερώνυµος, για ολιγοήµερες διακοπές.
∆εν ήταν µια εύκολη χρονιά για κανέναν, πόσο µάλλον για τον Προκαθήµενο της Ελλαδικής Εκκλησίας που θα πρέπει από τον χειµώνα να αντιµετωπίσει τις νέες εκκλησιαστικές προκλήσεις, κρατώντας όµως πάντα χαµηλούς τόνους, αφού κατά κοινή οµολογία είναι ο Αρχιεπίσκοπος της νηφαλιότητας.
Πρόκειται για το ησυχαστήριό του, το µέρος που αγαπάει µε όλη τη δύναµη της ψυχής του. Αυτός το «ζωντάνεψε και σήµερα στέκει πλέον εκεί περήφανο και αποτελεί το «στολίδι» της περιοχής.
Σε αυτό το µέρος ο Αρχιεπίσκοπος αναπαύεται και ηρεµεί. Αν και ο ίδιος δεν συνηθίζει να κολυµπάει, απολαµβάνει να αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, καθώς ακριβώς από κάτω είναι η παραλία της Ζάλτσας.
Το µοναστήρι, το οποίο ανήκει στη Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας και όχι στον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο, το έφτιαξε και το αναστήλωσε το 1994 ο Μακαριώτατος όταν ήταν ακόµη µητροπολίτης Θηβών.
Είναι χαρακτηριστικό πως έξω από το κελί του έχει βάλει και την επιγραφή «σήµερον εµού, αύριο ετέρου και ουδέποτε τινός». Αυτό είναι το πνεύµα του Αρχιεπισκόπου. Να χτίζει και να αφήνει κληρονοµιά για τις επόµενες γενιές.
Σε αυτό το µετέωρο µοναστήρι της βοιωτικής γης, που βρίσκεται σκαρφαλωµένο στον απότοµο βράχο, κτισµένο κυριολεκτικά στην κορυφή του, ο Αρχιεπίσκοπος αγναντεύει τη θάλασσα, διαβάζει, προσεύχεται, γράφει άρθρα, συγκεντρώνει υλικό για τα επόµενα βιβλία του, προετοιµάζεται για την Ιεραρχία, υποδέχεται τους φίλους του και φυσικά µεταµορφώνεται σε έναν πραγµατικό αγρότη και κτηνοτρόφο.
Πρόκειται για έναν µαγευτικό τόπο. Παγώνια, πρόβατα, κότες, µπαχτσέδες µε σοδειά που θα ζήλευαν πολλοί, δέντρα που λυγίζουν από τους καρπούς, όπως ροδιές και ελιές, είναι κάποια από τα µικρά επίγεια «θαύµατα» που δηµιούργησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος µε πολύ κόπο όλα αυτά τα χρόνια.
Φυσικά όχι µόνος του, αλλά µε τη βοήθεια ιερέων, που σήµερα κάποιοι από αυτούς είναι µητροπολίτες, και ντόπιων, που πίστεψαν στο όραµά του.
Σήµερα, άγρυπνος φρουρός του µοναστηριού είναι ο µοναχός Ισαάκ, ενώ ο υπεύθυνος για την εύρυθµη λειτουργία όλων των υποδοµών είναι ο κ. Γιάννης Μπενέκος µαζί µε τη σύζυγό του, Ιωάννα.
Στον Αρχιεπίσκοπο αρέσει να περπατάει µέσα στο χώµα, να βλέπει να µπολιάζουν τα δέντρα -κάποιες φορές βοηθάει-, να φροντίζει τα ζώα και να µοιράζει όλα αυτά τα «καλούδια» στους συγχωριανούς του και στα Ιδρύµατα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και στις κατασκηνώσεις της.
Μάλιστα είναι εντυπωσιακό πως οι κάτοικοι δεν τον αντιµετωπίζουν µε την ιδιότητα του Αρχιεπισκόπου, αλλά ως τον δικό τους άνθρωπο, τον συγχωριανό τους. Είναι ο γείτονάς τους που η πόρτα στο κελί του στο µοναστήρι είναι πάντοτε ανοιχτή και τους περιµένει…
Οι ντόπιοι και τα φιλέματα
Για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυµο οι ηµέρες καλοκαιρινής ανάπαυσης είναι συνυφασµένες µε τη φύση και την αγροτική ζωή. Οι ντόπιοι ποτέ δεν τον επισκέπτονται µε άδεια χέρια, το ίδιο και οι µητροπολίτες που θα βρεθούν κοντά του σχεδόν κάθε καλοκαίρι. Και δεν είναι λίγοι…
Σχεδόν δεν λείπουν ποτέ από το πλευρό του όλα τα καλοκαίρια ο µητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας, Αλέξανδρος, και ο µητροπολίτης Θηβών κ αι Λεβαδείας Γεώργιος, ενώ στα κελιά του µοναστηριού έχουν φιλοξενηθεί οι µητροπολίτες Περιστερίου, Νέας Ιωνίας, Μεσσηνίας, Μάνης, Ιωαννίνων, Γλυφάδας.
Η λίστα είναι πραγµατικά µεγάλη… Ολοι µαζί θυµούνται ιστορίες για το πώς κουβαλούσαν τις πέτρες για να χτίσουν το µοναστήρι και σήµερα µε ταπεινότητα καµαρώνουν το δηµιούργηµά τους.
Και επειδή η δουλειά δεν σταµατά ποτέ, ακόµα και στις διακοπές, ανά δύο ηµέρες ο στενός συνεργάτης του, ο πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, επίσκοπος Θεσπιών Συµεών, τον επισκέπτεται και τον ενηµερώνει για όλες τις τρέχουσες εργασίες και εκκρεµότητες που υπάρχουν στην Αρχιεπισκοπή.
Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Αρχιεπίσκοπος, κατά κόσµον Ιωάννης Λιάπης, γεννήθηκε στα Οινόφυτα Βοιωτίας και είναι το πρώτο από τα δύο αγόρια του Τάσου και της ∆ήµητρας.
Πρόκειται για ένα µαγευτικό µέρος. Λατρεύει οτιδήποτε είναι αυθεντικό και από τον τόπο του, όπως τυριά που φτιάχνουν στην περιοχή και φυσικά τις αγαπηµένες πίτες του.
Από µικρό παιδί έδειχνε µια ιδιαίτερη κλίση στα γράµµατα, αλλά οι σπόροι της «κλίσης του Θεού» έπεσαν από τη µητέρα του στα χρόνια της αθωότητας…
Σπούδασε Αρχαιολογία και Θεολογία στην Αθήνα και στη συνέχεια πραγµατοποίησε Βυζαντινές Σπουδές σε Αυστρία και Γερµανία. Το «µικρόβιο» του αρχαιολόγου το κουβαλά ακόµη και σήµερα.
Του αρέσει να αναζητά και να µελετά προηγούµενες ιστορικές περιόδους της περιοχής. Μάλιστα έχει γράψει και βιβλίο για τη χριστιανική ιστορία της Βοιωτίας. Βλέποντας κάποιος το µοναστήρι θα αναρωτιέται πώς πέτυχε αυτό το σπουδαίο επίτευγµα ο Αρχιεπίσκοπος…
Οταν ο κ. Ιερώνυµος αντίκρισε για πρώτη φορά αυτό το µέρος, οραµατίστηκε ότι θα φτιάξει το µοναστήρι πάνω στα ερείπια µιας µονής περασµένων αιώνων. Στην αρχή λίγοι το πίστεψαν, αλλά επειδή µιλάµε για τον «Αρχιεπίσκοπο των προκλήσεων και των έργων», το είπε και το έκανε!
Μαζί µε τους µητροπολίτες Θηβών, Γεώργιο, και Ιλίου, Αθηναγόρα -απλοί ιερείς τότε-, κουβαλούσαν τσιµεντόλιθους και πέτρες για να το χτίσουν. Ετσι λοιπόν τα κατάφερε και δεν σταµάτησε µόνο εκεί.
Ακριβώς απέναντι στη νήσο Αµπελο, που ανήκει στο µοναστήρι, έφτιαξε ένα µικρό εκκλησάκι αφιερωµένο στην Αγία Μαρίνα.
Αλλος ένας µικρός παράδεισος…
Από το µοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων, ο Αρχιεπίσκοπος αγναντεύει την Αµπελο. Αυτό το µικρό νησάκι όπου η πρόσβαση είναι εφικτή µε µικρές βάρκες, αλλά έχει αυτονοµία.
∆ιαθέτει φωτοβολταϊκή µονάδα, δηλαδή έχει ρεύµα και έτσι το µέρος µπορεί να συντηρείται και να ποτίζεται µε αφαλάτωση.
Και σήµερα καµαρώνει γιατί αυτό που τον ενδιέφερε ήταν πώς θα έρθει το νερό στην περιοχή για να µπορέσει να αποκτήσει ζωή όχι µόνο το µοναστήρι, αλλά να γίνει ένας πνεύµονας πρασίνου όλη η περιοχή.
Οσο για τις γευστικές του προτιµήσεις… Ο,τι πιο αγνό προσφέρει η φύση. Φασολάκια, ζαρζαβατικά, φρούτα και αυτό γιατί δεν του αρέσει το κρέας.
Λατρεύει οτιδήποτε είναι αυθεντικό και από τον τόπο του, όπως τυριά που φτιάχνουν στην περιοχή και φυσικά τις αγαπηµένες πίτες του.
Πηγή : ethnos
