Έχεις σκεφτεί ποτέ κόσμε μου, ότι η αδυναμία ενός ανθρώπου μπορεί να τον καταστήσει δυνατό; Ο άνθρωπος, το δημιούργημα εκείνο που κάποτε εξέπεσε και έχασε την περικεφαλαία του “καθ’ ομοίωσιν”, τώρα με την πανοπλία του “κατ’ εικόνα” και όπλο του την επιθυμία για το καλύτερο, μάχεται με την δύναμη της αδυναμίας του.
Σκέφτομαι, αν ο άνθρωπος δεν είχε λάθη δεν θα πάλευε για το σωστό. Αν ο άνθρωπος τα έκανε όλα καλά, τότε δεν θα ενδιαφερόταν για τα καλύτερα. Αν ο άνθρωπος δεν “πείναγε” για το καλύτερο, δεν θα είχε όρεξη για το άριστο και κατ’ επέκταση για το θεάρεστο που μπορεί να συλλάβει με την δύναμη της αδυναμίας του.
Τα λάθη μας είναι σχολείο και η πρόθεσή μας να διορθωθούν είναι ο μέγας δάσκαλος της ζωής. Η όλη διαδικασία παιδεύει και εκ-παιδεύει την ανθρώπινη φύση, εν αντιθέσει μία αλάνθαστη κι άτρωτη πτυχή μας θα μας καθιστούσε τελικά επιτηδευμένα απαίδευτους.
Ο άνθρωπος έχει πολλές ικανότητες από τη φύση του αλλά πάντοτε χρειάζεται αυτό το κίνητρο για να πάει παραπέρα. Εάν ήξερε εξαρχής να βαδίζει στα δύο του πόδια, τότε θα κατέληγε κάποτε να καμπουριάζει. Ξεκινώντας όμως από τα γόνατά του να στηρίζεται, μπουσουλώντας, έφτασε να βαδίζει ως και τις άκρες των δακτύλων του και αυτό γιατί το έμαθε μόνος του, με το κίνητρο πάντα του καλύτερου των δυνατοτήτων του.
Η αδυναμία του ανθρώπου συνδέθηκε με τη μοίρα του θανάτου. Η γνώση όμως αυτή της γήινης χρονικής προθεσμίας και λήξης της ενσωμάτωσης υπάρξεώς μας, κάνει τον άνθρωπο να τεντώνει το νήμα της ζωής και να μάχεται για την διατήρησή του σε αυτήν, όχι με απλή αποδοχή του “ζην” αλλά την επιδίωξη του “ευ ζην”.
Και τελικά, κόσμε μου, η γνώση της αδυναμίας μας, μας ξεκλειδώνει την απεραντοσύνη της άγνωστης δύναμής μας και αυτή είναι η ιδιαιτερότητα του ανθρώπου… ότι είναι ανθρώπινα αδύναμος για να καταστεί θεϊκά δυνατός!
