Η σελήνη έχει πια ανατείλει και η νύχτα ολοένα και προοδεύει πάνω από την πλάση. Στρώνεται και χύνεται ωσάν μανδύας, ωσάν χαλί που επάνω της δειλά – δειλά θα διαβούν αστέρες και αστερισμοί.
Ποιος είπε πως την νύχτα δεν φαίνεται η ομορφιά του κόσμου; Όταν ολάκερη η ομορφιά του ξεδιπλώνεται στον μαύρο καμβά τ’ ουρανού, με κόσμημά του την ίδια την σελήνη.
Περπατώ, αφουγκράζομαι την ησυχία της νύχτας, στέκομαι στην ηχηρή σιωπή της και περπατώ… Σαν ο επίπεδος καμβάς να έχει καμπυλώσει, σαν θόλος που σκεπάζει την γη πλέον στέκεται.
Και τα αστέρια άτακτα, περιπλανώμενα και όμως με τόση σοφία παίρνουν μια θέση τελικά και φωτίζουν κάθε μονοπάτι, και φανερώνουν την απεραντοσύνη τ’ ουρανού, και φωλεύουν στις αγκάλες της μητέρας τους σελήνης… τ’ άστρα και οι αστερισμοί.
“Μοιάζει με ναό που ολούθε λαμπυρίζει” λέει ο ποιητής και είμαι πλέον σίγουρη πως τον ίδιο δρόμο πήραμε, πως την ίδια εικόνα φυλάξαμε στο νου μας.
Ορθώνω το βλέμμα μου και Τον βλέπω, το “κραταίωμα” της πλάσης, ο Παντοκράτωρ του ουράνιου τρούλου.
Με τα χέρια Του ανοιχτά, σα να σ’ αγκαλιάζει, σα να σ’ αποδέχεται, σα να σε προστατεύει πάνω από το κεφάλι σου όντας η Ίδια η κεφαλή της κτίσης. Και με τα δάχτυλά Του ευλογεί και δίνει Ψυχή στις ζωές, και δίνει Ζωή στις ψυχές.
Και η σελήνη αγέρωχη, πλατινένια, ορθώνεται ωσάν η κορωνίς Του, ωσάν το στέμμα του Βασιλιά.
Τριγύρω “καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα” και κάθε άστρο λάμπει και φαίνεται το φέγγος του να τρεμοπαίζει, ωσάν κεράκι αναμμένο που το βαστά Άγιος, που το κρατά Αγία.
Μα δεν βλέπεις την φιγούρα, παρά μόνο το φέγγος και οπίσω του μία σκιά στον ουρανό. Κάθε αστέρι και κερί, κάθε κερί και Άγιος κι όσα εκατομμύρια αστέρες λαμπυρίζουν τόσοι θαρρώ μάρτυρες στέκουν γύρω από τον θρόνο Του.
Και στέκομαι και μέσα στην ησυχία κάτι μελωδικό… Το τραγούδι τ’ ανέμου; Το κελάρυσμα του νερού ή άραγε σαν κάποια ψαλμωδία, σαν ύμνος τ’ ουρανού;!
Λες και οι Άγιοι εκεί ψηλά υμνούν κι εξυμνούν Εκείνον και ψάλλουν και Τον δοξολογούν! Κι έξαφνα ξεγλιστρά ένα κεράκι από το χέρι του Αγίου και το βλέμμα μου ακολουθεί το αστέρι που πέφτει, το άστρο που σχίζει τον μανδύα.
Και ξεκινώ το ταξίδι μου και το αναζητώ, ψάχνω σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, στα βάθη της ψυχής μου να βρω εκείνο το αστέρι, αυτό το κεράκι που έπεσε από τα χέρια του προσευχόμενου Αγίου.
Ψάχνω να το βρω και σκοπός της ζωής μου πλέον κάποτε να το επιστρέψω, κάποτε να το βαστήξω κι εγώ, ευλαβικά εισερχόμενη στην χορεία τ’ ουρανού!…
Δήμητρα Γ. Σαρρή
(φοιτήτρια τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)
