Στης Αθήνας τα μικρά, τα μέγιστα στενά
Τα στολίζουν, αιώνες τώρα, των ναών η ευμορφιά
Ναοί που αέναα τιμούν τον Τριαδικό μας τον Θεό
Κι άλλοι που δόξα δίνουν σε κάποιον Ολύμπιο, θαρρώ
Και των δύο η ομορφιά σαν αέρινες πνοές
Συγκερνούν η μια την άλλη, ζωοποιώντας το εχθές
Το αρχαιοελληνικό το κάλλος, που σαν αστέρας, την λάμψη του σκορπά
Το βυζαντινό το θάμπος, που σα σελήνη, ευλαβικά θα κυβερνά
Στης Αθήνας τα μικρά, τα μέγιστα στενά
Τους ναούς της αγκαλιάζουν στοργικά τα γιασεμιά
Μια βόλτα σα θα κάνεις στου χρόνου την αιώρα
Οι αιώνιες στιγμές τους θα σου ψιθυρίζουνε στο τώρα
