Λέει η γόμα στο μολύβι:
-Πώς είσαι φίλε μου;
Το μολύβι απαντά θυμωμένο:
-Δεν είμαι φίλος σου… Σε μισώ …λέει, με κατάπληξη και θλίψη!
-Γιατί;
-Γιατί ότι γράφω σβήνεις…
-Σβήνω μόνο λάθη, είμαι γόμα και αυτή είναι η δουλειά μου.
– Αυτό δεν είναι δουλειά.
-Η δουλειά μου είναι τόσο χρήσιμη όσο και η δική σου.
-Κάνεις λάθος γιατί αυτός που γράφει είναι καλύτερος από αυτόν που σβήνει…
-Το να σβήνεις το λάθος ισοδυναμεί με το να γράφεις το σωστό…
Το μολύβι μένει σιωπηλό για μια στιγμή, μετά λέει με μια κάποια θλίψη:
-Μα σε βλέπω να μειώνεσαι μέρα με τη μέρα…
Εκείνη απαντά:
-Γιατί θυσιάζω κάτι από τον εαυτό μου κάθε φορά που διαγράφω ένα λάθος…
Το μολύβι λέει με θλιμμένη φωνή:
– Και νιώθω μικρότερος από ότι ήμουν…
Λέει η γόμα ενώ το παρηγορεί:
-Μπορούμε να ωφελήσουμε τους άλλους μόνο αν κάνουμε μια θυσία για αυτούς…
Λοιπόν η γόμα κοιτάζει το μολύβι με μεγάλη συμπάθεια και λέει:
Με μισείς ακόμα;….
Χαμογελάει το μολύβι και λέει:
Πώς να σε μισήσω όταν η θυσία μας έφερε κοντά…
Κάθε μέρα ξυπνάς… η διάρκεια ζωής σου μειώνεται κατά μια μέρα…
Αν δεν μπορείς να είσαι μολύβι για να γράψεις την ευτυχία κάποιου άλλου, τότε γίνε μια μαλακή γόμα για να σβήσεις τις λύπες τους και να σκορπίσεις ελπίδα και αισιοδοξία στις ψυχές τους.
