Με ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε παλαιότερα στην έγκυρη εφημερίδα SABAH, από τον Engin Ardic, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαίου.
Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει αλήθειες για τις οποίες το Κεµαλικό καθεστώς εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει.
Αξίζει να παρατεθεί μεταφρασμένο μέρος του κειμένου, από την συγκεκριμένη διεύθυνση της Τουρκικής εφημερίδας Sabah το οποίο έχει ως εξής:
“Πέρασαν 556 χρόνια (δημοσιεύτηκε το 2009 ) και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να ήταν χθες;
Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, µ΄ αυτές τις γιορτές που κάνετε, διακηρύσσετε σε όλο τον κοσµο ότι:«αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά µας, ήρθαµε εκ των υστέρων και τα πήραμε µε τη βία».
Γιά ποιό λόγο άραγε φέρνετε στη µνήµη µια υπόθεση έξι αιώνων;
Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια µέρα θα δοθεί πίσω;
Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε µερικοί ηλήθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919.
Μη φοβάστε, τα 9 εκατοµµύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 17 εκατοµµυρίων, και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν.
Κι οι δικοί µας που γιορτάζουν την Άλωση είναι µια χούφτα φανατικοί µόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.
Ρε σείς, αν µας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις µέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε ;
Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό µας στο Ευρωπαικό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς ;
Αντί να περηφανευόμαστε µε τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε µε αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν.
Αλλά δεν υπάρχουν.
Όλη η Ανατολή είναι περιοχή µε την βία κατακτημένη… Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=µανά, dolu=γεµάτη) αλλά προέρχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή.
Ακόμα και η ονομασία της Ισταµπούλ δεν είναι όπως µας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάµ» τράβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».
Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση, τέλος η νοµαδική ζωή και γι’ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε – πέντε τα διαµερίσµατα.
Κανείς δεν μπορεί να µας κουνήσει, ηρεμήστε πιά…
Οι χωριάτες µας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες….».
Το τουρκικό άρθρο της SABAH
Bugün Atina’da bir “İstanbul’u geri alacağız” mitingi düzenlense… Şehrin surlarının da bir maketi yapılsa ve Ortaçağ zırhlarına bürünmüş savaşçılar o surlara saldırsalar…
“Yunan Battal Gazisi” diyebileceğimiz efsanevi kahramanları “Diyenis Akritas” kılığına girmiş bir herif de bizim Ulubatlı Hasan’ı kolundan tuttuğu gibi aşağı atsa…
Derken beyaz bir atın ütünde İmparator Konstantinos belirse ve yanında Lukas Notaras, Yorghos Frantzis falan kılığına girmiş birtakım heriflerle birlikte şehre temsili olarak girse…
Mukavvadan yapılmış bir Ayasofya’nın da minarelerini sökseler ve tepesine de haçı taksalar…
Tütsüler yakılsa, ilahiler söylense…
Hoşunuza gider miydi?
Gitmezdi. Kıyameti koparırdık, elçimizi geri çekmeye kadar varırdı iş.
Öyleyse siz niçin yapıyorsunuz bunu?
Aradan tam beş yüz elli altı yıl geçmiş, geçen gün almış gibi daha neyi kutluyorsunuz?
Niçin her sene bu zamanda dönüp dönüp bütün dünyaya “burası aslında bizim değildi, sonradan geldik, zorla aldık” mesajını veriyorsunuz?
Neredeyse altı asır önceki meseleyi niçin taze tutuyorsunuz?
Alınan şehrin “bir gün geri verilebileceği” korkusu mu var bilinçaltınızda?
Korkmayın, bir avuç Ergenekoncu ahmağın iddia ettiği gibi “1919 şartları” falan yok ortada…
Korkmayın, dokuz milyon Yunan, on iki milyonluk şehri geri alamaz, alsa da içinde oturamaz.
O rüyayı gören, bir avuç manyaktır.
Bizim burada da İstanbul’un fethi kutlaması yapan bir avuç fanatik ama sesleri gür çıkıyor.
Ya herifler şimdi “üç gün üç gece yağmaladılar” diye tuttururlarsa ne diyeceğiz? Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nde savunma mı yapacağız, yoksa tarihçilere mi bırakacağız?
Hep “aldığımız” şehirlerle övüneceğimize, “kurduğumuz” şehir varsa onunla övünelim.
Öyle bir şehir yok. Buram buram Anadolu, baştan aşağı “sonradan alma”…
Anadolu ismi bile, sanıldığı gibi “annelerle dolu” demek değil, Rumca “i anatoli” yani “doğu” kelimesinden tornistandır.
İstanbul isminin, Evliya Çelebi’nin esrarlı “leb-i dilber” macununu çekip çekip salladığı gibi “İslam bol” lafından gelmeyip, gene Rumca “stin poli” (stimboli okunur) yani “şehire, şehirde” deyiminden geldiği gibi…
Fakat tamam yahu, yerleştik artık, göçebelik bitti.
Göçebelik bittiği için millet apartman dairelerini beşer beşer alıyor, kimse bizi sürüp çıkaramaz, rahatlayın artık… Köylülerimiz İstanbul’u katletmekle yetinsinler, fazla bağırıp çağırmadan…
Πηγή: http://www.epilekta.com/2018/05/29-1453.html
