Σαν σήμερα, 15 Απριλίου του 1896, φεύγει από τη ζωή ο ποιητής και πεζογράφος Γεώργιος Βιζυηνός. Πεθαίνει σε ηλικία 46 ετών, μόνος χωρίς συγγενείς, μετά από 4 χρόνια στο Δρομοκαΐτειο όπου τον οδήγησε ψυχική ασθένεια.
Ο Γεώργιος Δροσίνης κάνει έρανο στην εφημερίδα Εστία για τον τάφο του. Τελικά ο Δήμος Αθηναίων δωρίζει τάφο στο Α’ Νεκροταφείο όμως εξαιτίας της ολιγωρίας που θα ακολουθήσει, σε λίγα χρόνια το σημείο ταφής κινδυνεύει να χαθεί.
Μία ακόμα πρωτοβουλία του Δροσίνη, ένα γράμμα που δημοσιεύτηκε στον τύπο το 1905, θα ευαισθητοποιήσει μια εύπορη κύρια και έτσι θα δημιουργηθεί ο τάφος που επιβιώνει μέχρι σήμερα.
Το δίστιχο του Βιζυηνού που είναι χαραγμένο στην πρόσοψη του τάφου ήταν επιλογή του Κωστή Παλαμά.
Θύμαται χαρακτηριστικά ο Παλαμάς:
“Κηδεύεται συντροφεμένος ἀπὸ λιγοστοὺς φίλους κι ἀπὸ μετρημένες ἐλεητικὲς κυρίες. […] Κ’ εγὼ ὕστερα τὸν ἀποχαιρετῶ τὸ νεκρὸ μὲ λίγα λόγια. Κατανυχτικὰ τὸ μνημονεύω τὸ τραγούδι του καὶ ὠρέχτηκα νὰ φαντασθῶ τὸν ποιητὴ πὼς πάει νὰ βρῇ κάποιες ψυχές, ἀπὸ τὶς ζωηρότερα παραστημένες μέσα στὰ ἔργα του, ποὺ τὸν καρτεροῦνε στὰ Ἠλύσια.
Ὁ Δῆμος Ἀθηναίων προσφέρει τόπο γιὰ τὸν τάφο του. Σταυρὸς μὲ τὄνομά του προβάλλει στὸ χῶμα του. Μὰ μήτε σταυρό, μήτε τάφο θὰ ξανοίγαμε σήμερα, ἀνίσως ἕνα γράμμα τοῦ Δροσίνη στὸν τύπο γιὰ τὸ παρατημένο ἔρμο μνῆμα δὲν ἐσυγκινοῦσε μιὰ πλούσια δέσποινα.
Σὲ μιὰ γωνιὰ τοῦ νεκροταφείου ἁπλό τετράγωνο πέτρινο μνῆμα τὴν περισώζει τὴ μνήμη του.
Ἕνα ὄνομα, δυὸ χρονολογίες, τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, δυὸ στίχοι ἀπὸ τὸ βιβλίο του:
Καὶ μονάχ’ ἀντηχοῦνε στὴ μαύρη σιγὴ
Τὰ πικρὰ τὰ πικρὰ μου τραγούδια.”
Κωστής Παλαμάς, απόσπασμα από ομιλία του για τον Γεώργιο Βιζυηνό στον φιλολογικό σύλλογο «Παρνασσός» στις 30 Μαρτίου του 1916.
Νέα Αθηναϊκή Σχολή
