Ένα απλό ποιηματάκι ήταν, γεμάτο όμως Ελλάδα, με λέξεις απλές και καθάριες. Το άκουγαν, το διάβαζαν και το μάθαιναν από στήθους τα ελληνόπουλα, κάποτε. Εμπεριέχει «απαγορευμένες» σχεδόν λέξεις σήμερα και ας μην κρυβόμαστε.
Κοιτάξτε τι «ανοίκεια και χρυσαυγίτικα» έκρυβε το «δεξιό αφήγημα» της εποχής των παιδικών μας χρόνων:
Καταρχήν αυτό καθ’ εαυτό το ιερό «πανί» το τιμούσαμε και αναριγούσαμε από συγκίνηση κατά την έπαρση και την υποστολή του μέσα στα σχολεία μας!
Υπήρχε όμως από την αρχή του ποιήματος η…κακιά λέξη «Πατρίδα» και με κεφαλαίο μάλιστα, για να ερεθίζει σημερινούς υποκριτές και εθνομηδενιστές απάτριδες. Εκείνο δε το χρώμα «γαλανό», θα μας πουν σήμερα, παραπέμπει σε οννεδίτικους και δεξιούλικους διαδρόμους…
Αμ’ εκείνος ο «σταυρός», αυτός κι αν δεν τους ”βγάζει” τα μάτια. Εκεί να δεις…σπυράκια και φλύκταινες, οι άνθρωποι που μισούν Ορθοδοξία και Πίστη.
Όταν τέλος φτάσουμε στον «εχθρό» και στο «καμάρι» για να πολεμήσουμε, ε εκεί πια -κατ’ αυτούς- ολοκληρώνεται το…φασιστικό και αντιδραστικό παραλήρημα.
Όλοι τα ιερά λάβαρα του Έθνους μας στα μπαλκόνια, αδέρφια!
Λευτεριάς λίπασμα οι νεκροί μας και το κάθε παιδί να νοιώσει και να καταλάβει τι αντιπροσωπεύει η Σημαία της Ελλάδας μας!!
Ο κάθε δάσκαλος και εκπαιδευτικός μπορεί να μεταδώσει στην επερχόμενη γιορτή μας αυτά που κρύβουν και δεν μας λένε πια…
