Τι σου ζητάνε; Να γιορτάσεις. Να μην αφήσεις ούτε ένα κύτταρό σου που να μη χαρεί, που να μη σφίξει στην αγκαλιά του τα κατάλευκα σύννεφα, που να σταματήσει τον ήλιο στο μεσουράνημά του, για να μη δύσει ποτέ…
Τι σου ζητάνε; Να γιορτάσεις. Να δεις το σπιθαμιαίο ανάστημά σου να υψώνεται πάνω από την καθημερινότητα και τις αγωνίες της, τις λύπες της, τις μικρότητές της. Να λαχανιάσεις τρέχοντας με τα χέρια ορθάνοιχτα στις πεδιάδες της δόξας, που άλλοι καλλιέργησαν, για να δρέψεις εσύ τους καρπούς τους…
Τι σου ζητάνε; Να γιορτάσεις. Να ανοίξεις διάπλατα πόρτες, παράθυρα και φυλλοκάρδια στους ωκεανούς της αιωνιότητας. Να μεταμορφώσεις το πανάκριβο νοίκι τού “μεροδούλι-μεροφάι” στην ατίμητη νίκη της Τροφής που σταυρώθηκε.
Τι σου ζητάνε; Να γιορτάσεις. Και, επειδή ούτε μία εβδομάδα δεν μπορεί να μένει ανεόρταστη στη ζωή, σου ‘δωσαν εδώ και πολλούς πολλούς αιώνες μία μέρα τη βδομάδα για να “κάθεσαι”, ώστε να μεταμορφώσεις την έπαρσή σου σε ύψωση…
Τι σου ζητάνε; Να γιορτάσεις. Όπως εκείνοι που ίππευαν τα τραίνα “με το χαμόγελο στα χείλη” για να πάνε να σκοτωθούν, όπως όλοι οι καλοθελητές προφήτες (τέτοιοι υπάρχουν σε κάθε εποχή…) διαλαλούσαν μετά πάσης βεβαιότητος ότι θα συμβεί. Όμως, κανείς δεν σου είπε ότι κάτι τέτοιοι προφήτες της συμφοράς δεν γιόρτασαν ποτέ (σ)τη ζωή τους — όσα χρήματα κι αν έβγαλαν απ’ το ντελάλημα του μηδενός…
Το ξέρω. Θες να γιορτάσεις, μα δεν μπορείς. Βαριέσαι αφόρητα. Μια γενικευμένη παράλυση νιώθεις σ’ όλη σου την ύπαρξη… Και που αναπνέεις, θαύμα είναι…
Άσε τουλάχιστον αυτούς (τους λίγους πια) που ξέρουν τι σημαίνει γιορτή να γιορτάζουν.
Ίσως παρατηρώντας τους να ακούσεις μια φωνή να σε προτρέπει να “άρεις” και συ τον δικό σου “κράββατον” και να “περιπατήσεις”, αφού πρώτα “χαλάσεις” τη στέγη που εμποδίζει τον ουρανό να μπει εντός σου…
Andreas Moratos
